Lieve blogfans,
tijdens een compassion event ving ik laatst dit verhaal op. Waargebeurd en om kippenvel (met tussen-n) van te krijgen!
Zuid-Korea is het eerste land waar alweer zo'n 50 jaar geleden compassion-projecten van start zijn gegaan. Een toen nog kleine groep mensen in de VS trok zich het lot van extreem arme kinderen aan en is projecten op gaan zetten waar de kinderen een paar keer per week onderwijs, eten en waar nodig medische zorg kregen. Deze projecten werkten nauw samen met lokale kerken. Zij keken waar de hulp het hardste nodig was en konden ook het hele gezin ondersteunen en een sociaal netwerk bieden. In de loop der jaren is Compassion enorm gegroeid. Wat begon als een initiatief van een paar mensen met visie, is uitgegroeid tot een van de grootste internationale organisaties op het gebied van ondersteunen van kinderen in armoede. Zuid-Korea is heel lang een van de landen geweest waar kinderen gesponsord werden. Maar sinds een paar jaar gaat het zo goed met het land, dat er geen kinderen uit Zuid-Korea meer ondersteund worden, maar dat Zuid-Korea zelf een sponsorland is geworden. Zuid-Korea heeft een eigen tak van Compassion en veel Zuid-Koreanen zetten zich vol enthousiasme in voor kinderen over de hele wereld.
En als sponsorland, wordt er natuurlijk ook op events en andere gelegenheden aandacht gevraagd voor Compassion. En zo is Tim Hughes tijdens een concert in Seoul aandacht gaan vragen voor Compassion. Hij begon te vertellen over de projecten, wat Compassion doet etc. Tijdens zijn oproep, ging er in de zaal 1 man staan. Ik ben Li nogwat, ik ben arts en ben als kind naar een compassionproject geweest. En daarna ging de tweede staan: Ik ben Li nogwat, schooljuf en ik ben als kind naar een compassionproject geweest. En toen nummer 3: Ik ben Li nogwat (zo lijken ze daar allemaal te heten, dus das makkelijk), compassionkind en nu voorganger van deze kerk. En nummer 4: Li, compassionkind en tandarts. En nummer 5: compassionkind en nu leraar. En nummer 6: compassionkind en verpleegkundige. En nummer 7...
Zo stond na verloop van tijd meer dan de helft van alle mensen in de zaal. Als je bedenkt dat deze mensen als kind gene enkel uitzicht hadden op school, studie of een goede baan, dan is het zo gaaf om te zien dat door de Compassion projecten door het hele land echt een generatie op is gegroeid die uit de armoede is getrokken. In plaats van uitzichtloosheid, hebben ze een kans gekregen en gegrepen en keihard geknokt om in hun eigen dorp of stad een verandering teweeg te brengen. Als een kind opgroeit in armoede, wiens ouders nooit de mogelijkheid hebben gehad om uit die armoede te komen, echt wel willen maar niet vooruit kunnen, dan heeft dat kind bijna automatisch ook geen kansen om een beter leven op te bouwen. Dat is wat echt armoede is. Dat gaat niet alleen over of er brood op de plank is en of je wel of geen stukje vlees bij je aardappels kunt eten. Als er geen enkel lichtpuntje is, en je weet al van tevoren dat hoe hard je ook werkt en hoe hard je ook je best doet, dat je zonder school of wat dan ook toch weer in die fabriek komt te werken, 16 uur per dag voor een hongerloontje en dat je hele leven lang, dat is echte armoede. En die armoede kan en wil Compassion doorbreken. En Zuid-Korea is een geweldig voorbeeld van hoe die armoede voor een heel groot aantal mensen echt doorbroken is. Natuurlijk blijven er altijd situaties die zwaar voor verbetering vatbaar zijn, maar toen ik Tim dit hoorde vertellen en zijn emotie zag, was dat voor mij weer een enorme stimulans om me nog veel harder in te zetten voor kinderen in armoede.
Je kunt echt een verschil maken in het leven van een kind. 1 voor 1 voor 1 voor 1.
En uiteindelijk verandert dat een volk, een generatie, een land.
