Het is zo koud in de kou...

Hoi allemaal,

brrrr..... wat is het koud in ons landje! Ben inmiddels weer bijna een weekje thuis. Prima reis gehad, hele nacht liggen pitten in t vliegtuig en alweer helemaal gewend hier (nou ja, helemaal... bijna toch). En het is heel fijn om weer thuis te zijn, neem dat maar van me aan. Maar ook dubbel, Afrika zit in mijn hart en dat zal niet snel veranderen.

De laatste 2 weken van mijn Africa adventure heb ik geen updates meer kunnen zetten op deze site, gewoonweg omdat het internet down was. Dat heb je. Maar dat wil niet zeggen dat er niks de moeite van het melden waard was :) Zo hebben we in de laatste week een gigagrote kidsparty op het strand gehad. Niet alleen de kids die bij Iris wonen waren er, ook de kids uit de dorpen om Iris heen mochten komen. En dat was heel gezellig. Alles bij elkaar waren er 350-400 kinderen op het strand. Eerst spelletjes gespeeld, races gedaan en uiteindelijk voor iedereen een flesje drinken en een snoepzak. Kei gezellig. En tijdens het teruglopen naar de base werden we ook nog getrakteerd op een uitzonderlijk mooie Afrikaanse zonsondergang. Genieten.

Cassimo
Met 'mi amigo pecino' (oftewel mijn kleine vriendje) gaat het heel goed. Hij komt langzaam maar zeker bij in gewicht, groeit goed, krijgt al volle wangen en z'n mama heeft steeds meer melk. Mooi om de afgelopen weken gezien te hebben hoe hij stapje voor stapje sterker wordt. Tis een knap kereltje en hij komt er wel. 2,3 kilo weegt ie nu!

er zijn nog duizend-en-een verhalen die ik zou kunnen vertellen, maar ik wil ook nog wat over houden voor bij een kopje thee. Nog maar een keetje bedankt voor al jullie leuke en lieve reacties. Elke keer als ik op het internet kon, was het eerst even kijken. Wie heeft er gereageerd? Hoe gaat het in NL/BE? Zijn er nog nieuwtjes? Tnx!

Heel veel groetjes en liefs,
Rachel

Living the dream!

Mo Helelia :)
= good afternoon in Makua. Typical answer is ko helelia (morning is shelelia instead of helelia... to keep it easy!) Let me just quote the lonely planet guide to Mozambique: “Mozambique with it's sublime 2500km coastline, magical off shore islands and fascinating cultures is among the continent's best kept secrets” Hmm, not bad, huh! It's an amazing country. Beautiful in it's nature, awesome in it's people and shocking in it's poverty, but on the way up.

NOTE: first part of this update is in english, last part in dutch. Voor ieder wat wils :) (that was dutch!)

Guess what... We have ongoing electricity 24/7 (no longer generator power) and running water for 4 hours every day! And as far as I can say right now, the internet problems seem to have been solved (no promises whatsoever, but for now, this is good news!). Awesome! So that's what can happen here... no news for 3 weeks and than 2 updates in a few days :) We just go with the flow.

Cassimo...is doing great! He's growing, he's cute and he has a strong voice :) Yep, he can give a loud cry every now and than, which is really funny out of such a small baby. But of course he sleeps most of the time. It's awesome to follow up on him. I wish you could see his picture... Well, it's only 3 ½ weeks left, so... sniff... (good to home, but I don't wanna think about that right now!)

Beach
Wimbi beach here in Pemba is just the most amazing beautiful white sand palm tree beach I have ever been. And it's just across the road! This morning I got up really early (5.30!) and went for a long beach walk with Tuweni, a Malawian girl. It was awesome! So nice and quiet. We came back at 8, not even realizing we had been walking for 2,5 hours :) We found many really really nice shells (some of which walked away when we tried to pick them up :) Early in the morning or late in the afternoon seems to be the best time to collect shells.

Oh, by the way. Can anyone do a little research for me? Not that it is important at all, it's just a funny question. How many times does the tide go in and out in a day (24 hours) here relatively close to the equator? In the netherlands we have 6 hours tide coming up, 6 hours tide going down etc. So twice high tide and twice low tide a day. But it seems to take so much longer here. Is it possible that we only have 1 high tide a day and 1 low tide a day? Or is that really weird... Anyway, I know there are some people reading this who would like to look that up (not naming anyone, daddy :)
The beach is just perfect!

More outreach stories

There's so much I can share on the bush outreach, you have only heard the journey part and the awesome afternoon we had with the women. Of course there were many many kids in the village. Awesome kids who just repeated everything we said. Hand clapping games quickly were very popular and we had so much fun. Carrie and Kellie brought some balloons. Succes guaranteed! And we had fun with Rollo. He's one on the guys on our team. And you pronounce his name just as you would expect: Rollo, with the first 'o' as in dog. But for some reason the americans couldn't figure out how to pronounce it (they keep saying 'Rolo') and we had much fun on the journey just about the many differences between british english and american english. Quickly after we arrived in the village Rollo was surrounded by at least 50 kids all shouting his name (correctly!). That was soo funny! I wouldn't be surprised if at least one baby boy born since we were there has been given the name Rollo!

Kitchen
The general dinner on outreach is usually sticky tuna spaghetti for dinner, a roll (een broodje) for breakfast and anything from plain rice, to rice&beans to rice&goat or whatever for lunch. The first evening the mozambicans asked me and Hilde to help out in the 'kitchen'. I was quite curious to see the african way of cooking in a bush village, so yeah, I went into the corner they called the kitchen. Basically it was just an area in the corner of the compound where there was a wood fire.

The onion story :-)
And what do you think they asked us to do? Cutting onions! Anyone who has seen me in the kitchen might have noticed that I hardly ever use onions, just because I really don't like the cutting & crying part! But we looked at each other and said, let's do it. It took us over half an hour to cut all the onions (small strong red ones, really tasty). And as I expected, I couldn't even open my eyes after onion nr three... When I opened my eyes 5 minutes later, I was surprised to see that we were surrounded by app. 25 mozambican ladies, all just sitting there and staring at those 2 acunja's who were cutting onions and didn't know how to do that without crying. Not a word was said, and they kept staring until we were finished. And obviously they had so much fun, this was something they had never seen before. Quite surreal! But even the onion cutting episode was so funny and I think I can handle the dutch onions by now if I have a sharp knife to cut them ;-)

Eyes
Sorry to all of you who like to read the stories in english, I'm going to continue in dutch for a bit... Dat gaat wel een stuk sneller, eerlijk gezegd! Hmm, wat kan ik nog meer vertellen over de outreach. We hebben geweldige dingen gezien. Er was een oudere dame die de compound binnen kwam met het verzoek of we voor haar konden bidden, want ze was al 10 jaar totaal blind. En ik weet dat dit voor sommigen van jullie trouwe lezers :) een 'ver-van-mijn-bed-show' is, maar geloof het of niet, na dat we voor haar hadden gebeden, opende ze haar ogen en ze kon zien. Haarscherp, duidelijk en ze was zo blij. Yeah Jesus! Dat zijn geweldige dingen om met je neus bovenop te staan. Leuk detail: een van de Mozambicanen bad hardop in haar eigen taal en toen ze haar ogen open deed was ze helemaal verbaasd dat er acunja's om haar heen stonden.

De Truck...
...is trouwens een verhaal apart. Op de bumpy road naar het dorp toe liet de ene na de andere lasverbinding los. (truck met een framewerk achterop de laadruimte (waar wij zaten) en daar overheen een zeil gespannen). Het frame viel letterlijk uit elkaar en het laatste uur hebben we het grotendeels zelf omhoog moeten houden, als we ons hoofd een beetje heel wilden houden. Klinkt heel dramatisch allemaal, en ik moet toegeven dat het idee dat het dak ieder moment naar beneden kon komen niet heel erg prettig was, maar er zijn ergere dingen. De bodem was absoluut betrouwbaar, toch wel fijn. Wij hadden met ons westers ingestelde brein al bedacht dat we voor de terugweg maar beter het hele dak van de laadruimte af konden slopen en als de truck verder te gebruiken als open flatback truck. Niets mis mee, maar een beetje bescherming tegen de zon is toch wel errug prettig. Maar toen de mannen van het dorp ons half uit elkaar vallende dak zagen, hadden ze direct een veel betere oplossing. Een stapel stokken en lange repen bast van een tropische boom later, hadden we een perfect stabiel dak wat prima stand hield tijdens de terugweg! Geweldig :-)

De school
is in een woord GEWELDIG! Zo veel nieuwe dingen, zo veel dingen die je eigenlijk wel weet, maar die in een breder of nieuwer perspectief worden geplaatst. Heel veel praktische lessen, bijbelstudies, worship, cultuur-stuff en nog zo veel meer. De tijd gaat veel te snel, we hebben er al 5 weken op zitten en nog maar 3 te gaan. Iedere week denk je 'nou hebben we een absoluut hoogtepunt te pakken' en de volgende week gaan er gewoon 5 scheppen bovenop. Heidi & Rolland Baker hebben de afgelopen week heel veel over hun leven verteld, eerlijk over alle ups en downs en dat is me nogal een verhaal! Zij weten wat doorzetten en niet opgeven inhoudt, ongeacht de omstandigheden. Maar ook wat het is om kinderen volledig op te zien bloeien die door iedereen op waren gegeven en om te zien hoe 'hun' pareltjes opgroeien en een succesvol leven opbouwen hier in Mozambique. Gaaf. En uitdagend.

Het weer
jaja, het maakt niet uit waar ter wereld je bent, het weer is altijd een goed onderwerp ;-) Nou, tis hier nog steeds goed, heel warm, maar ook een flinke wind van zee, dus dat compenseerd. De nachten zijn broeierig. De regens zijn nog niet gekomen (op een enkele nachtelijke stortbui na dan...), begin december verwachten ze de meeste regen. We zullen zien :-)
En owja, ze doen hier niet aan wintertijd (weinig verschil in lengte vd dagen), dus ik loop nu een uur voor op jullie.

Open Mike-night
Oftewel een ouwerwets gezellige bonte avond. 5 acts door de wat oudere Mozambikaanse jeugd en 5 acts door de mission school students. We hebben enorm gelachen en het was een goede avond voor Juntos (t cafe hier op de base). De ice-coffees, smoothies, samosa's en pizza's waren niet aan te slepen! Mijn vriendinnetje Rainha (portugees voor de queen!) heeft ook genoten, we hebben een paar samosa's (kleine driehoekige snacks) gegeten. Zij heeft foto's voor mij gemaakt en ze had echt lol. Supergezellig! En leuk om zo een relaxte avond te hebben met de mozambicans.

Tot slot :)
tsja, ik kan nog wel eindeloos doorvertellen, maar ik ga er toch een eindje aan breien. Ik ga vanmiddag waarschijnlijk met een groep mee snorkelen...!!! Supergaaf. Met een bootje ongeveer een half uur richting open zee en daar moet een machtig mooi koraalrif zijn. 2 uur snorkeltijd, de boottocht en huur van materiaal voor, hou je recht, 11 dollar pp!!! Dat zijn nog eens leuke prijsjes! Zonnebrand factor 50 of meer, absoluut waterproof gezocht!!! Komt zeker goed. Nader bericht volgt uiteraard.

Heel veel groetjes, liefs en meer.
Rachel

PS: inmiddels in het internet cafe, nog steeds zondagmiddag en geen snorkeltocht vanmiddag... Te hoge golven, niet veilig genoeg om met een klein bootje de zee op te gaan (en geloof me, als mozambicans het niet veilig genoeg vinden, dan luister ik daar graag naar!) 's Morgens om 8 uur blijkt de beste tijd te zijn om te gaan, dus we reserveren nu een boot voor komende zaterdag. Hebben we nog een week om naar dit uitje toe te leven :)

The Treasures of Mozambique

Oiohoio!
Ehmm, this basically means ' hi! ' :) Hey everyone, how's life over there? For some reason the rest of the world seems pretty far away when you are in a bush village, 8 hours down the road, without any of our comfort stuff but with the most amazing people you can imagine! By the way, I'll type this blog entry in english on request, hope you don't mind... Next will be in dutch again. I'm going to try to give you some of the highlights of the past two weeks (so much for the Pemba internet connection :)

A Treasure arrived
Before I start talking about the bush outreach, I have to tell you about Cassimo. He's the wonderful little treasure that arrived here @ the Iris base with his mummy last friday evening (a week ago now). A 25 days old baby, born apparently after a full term pregnancy, with a birth weight of just 1600 gram. And believe me, that's TINY!!! His mummy didn't have enough milk, so instead of steadily gaining weight, he's been loosing weight and right now, he weights 1545 grams. This means he's really skinny, but adorably cute... He has a lot lot lot of hair! He and his mum came in in the evening and he was very quiet, not really responsive and dehydrated. But even over the night, by giving him very regular feeding, he improved soooo much! He's looking around, waking up around bottle time and putting up a loud 'voice' every now and than ;-)

At the moment I am kinda in charge of making his feeding schedule and weighting him every day (on a kitchen weight scale!) and this means being inventive and go with the African flow ;-) I made a feeding schedule (tnx so much to all the wonderful colleagues from t St Jan, miss you all!! You'll love the pics. And tnx to dr v Helvoirt for taking time :-). But as we have learned earlier on, this culture is not time-orientated at all, so I'm really curious how this is working out. All I can say is that every time I see him (and you know me, I'm in there at least three times a day), he's doing absolutely fine, he's even trying to nurse and his cheeks are getting fuller already! So I gave up to try to get a time schedule. Things are just different here, TIA :-) The Tia's (aunty's who take care of the children here) are absolutely amazing. The know how to take care of baby's. Cassimo weighted 1695 gram today, which is really good and he's so lively and active. It's a true blessing to see him getting better every day. I could spent the rest of my life looking after kids like Cassimo, truly, it's just amazing! His mummy loves him, all the tia's come in just to give him a cuddle every so often and they are just loving him to life!

...and much more treasures!
In the village where we went on our bush-bush outreach (savanna terrain), we met so many wonderful people! We were staying in the compound where 3 families had there houses and a shared open area with a big mango tree. They invited us to place our tents in that compound, which was awesome. So friendly, so loving, so hungry to hear what we had to tell them. It was (again) an experience of a lifetime. My internet time is so short at the moment, that I can only share some of the highlights...
The trip was a story in itself :). 4 hours on the main road in the back of a (very bumpy) truck, all our stuff in the middle and the team (12 mission school students, 8 mozambicans) somehow around the stuff. The main road was really good though, and we traveled a little over 200 km in those 4 hours. Knowing the entire trip would be 280 km, we were very optimistic. This isn't too bad, we all thought... Well, after the main road we just turned right and went up a terribly bad road. Bumpy, holes everywhere and a driver who tried to please us by driving slowly so that we felt every single bump really well! (don't know how it had been if he would have been driving faster, probably even worse...). Anyway, that road continued almost forever and it took us 4,5 hour on the bumpy road to get to the village. Have you ever been in a situation that felt so surreal that the only thing you could do was make fun out of it and just laugh at the whole thing? Well, that's what we did and we really had lots of fun in the back of that truck! Singing, shouting and joking we made it to the village. On arrival there were many people waiting for us, singing and dancing and welcoming and that surely made up for the journey. It was amazing! I just love Africans, they know how to make you feel welcome!

Phiew, my time is just flying by, so I just quickly tell you about the women of the village. We had the opportinity of spending an afternoon with a group of 5 of 'our' ladies and 20 women from the village (all carrying at least one baby). And that was so amazing. We gave them some explanation on diarrhea prevention and treatment (for there are still pretty much baby's dying of diarrhea in this particular village), which they really appreciated. And after that Pauline, who is a wonderful Kenyan girl coming to the school, shared heart to heart about dignity and self-worth and I wish you could all have seen the change in the women. They literally came sitting staighter up and it just gave them so much value. That was incredible. And it wasn't about stuff that was far beyond their opportunity, it was just about true day-to-day life, shared by an african to africans and it was GOOD! A pleasure to be around.

My time is running out, so sorry for the short and quick updates, internet is kind of rough here at the moment. Love you all, and I really hope these updates give you a chance to take a small look over my shoulder. Big hug, Rachel

Summer has come!

Salami :-)

How's life in cold NL/BE?? Hier wordt het met de dag warmer... Vandaag zo'n 36 graden en een minimaal zeebriesje, phiew! Maar ook wel weer lekker om vaak even een duik in zee te nemen. Wat een luxe, he! Het is een supergoeie week geweest, veel gedaan, veel gebeurd. 'K zal proberen om van alles een beetje te vertellen, dus ga er maar lekker voor zitten :-)

Even wachten... Nog even wachten... Pizza!
Afgelopen weekend (na het posten van het vorige berichtje) ben ik met Ruthann, een van de amerikaanse meiden, naar de Dolphin gegaan. De Dolphin is een gezellig strandrestaurantje, supergoedkoop en hele lekkere dingen. En vooral: hele lekkere pizza's. En geloof me, na 2x per dag rijst en bonen (of zo nu en dan 'matapa' oftewel green leafy stuff, witte kool en 1x per week kip) is dat echt een traktatie. Dus wij naar de Dolphin, ergens halverwege de middag, en een pizza bestellen. Ze kijken hier nergens van op, dus 1 pizza voor 2 meiden is de gewoonste zaak van de wereld. De bestelling was een pizza Bahama, met tomaat, kaas, tonijn en ananas. Klinkt goed, zeker de ananas (is hier op de markt niet te vinden), dus moet goed komen, dachten wij. Blijkt dat de koks van de Dolphin de ananas ook niet konden vinden, want zonder ook maar iets te zeggen kregen we een pizza voor onze neus met tomaat, kaas, tonijn en banaan... Een 'interessante' combinatie, maar stiekem kei lekker :-) We hebben in elk geval goed gelachen en voor 2 euro pp hebben we lekker zitten smullen. TIA is hier de standaard afkorting die overal op toepasbaar is (This Is Africa). Je moet trouwens wel het geduld hebben om anderhalf uur op je pizza te wachten, maar met zo'n beach view is dat geen straf!

Practical Missions
Jaja, de groepen zijn ingedeeld en ik heb een supertoffe practical missions day. De ochtend ben ik in de clinic om mee te helpen. Soms mee patienten zien, soms achter de schermen van alles en nog wat doen. Vrijdag hebben we met z'n 3en de medicatiekamer eens goed uitgemest en opgeruimd. De hele zomer heeft de clinic op minimum personeel gedraaid, dus dat was best wel nodig en superfijn dat wij dat nu in 1 ochtendje voor elkaar hadden (dat wil zeggen, 2/3 vd planken is klaar). Iedere week is het weer afwachten hoe de dag eruit gaat zien, maar ik kan nu al verklappen dat het superinteressant gaat worden en meer dan de moeite waard :-)
's Middags zit ik in het Mieze Public Health Team. Wat is dat??? Mieze (spreek uit mie-eezie) is een dorpje ongeveer een half uurtje bij Pemba vandaan en daar gaat Linda (een longtermer) iedere week op vrijdagmiddag naartoe om mn de dames korte lessen te geven over allerlei uiteenlopende onderwerpen mbt public health. En omdat het Cholera seizoen over een paar weken begint, ging het over cholera. Wat is cholera, hoe te voorkomen. Idioot eigenlijk dat je het over het 'cholera seizoen' hebt... Cholera is een diarreeziekte die prima te voorkomen is als je goede sanitaire voorzieningen hebt en vooral een goede scheiding van afvalwater en drinkwater. En dat is hier verre van ideaal. Mensen werken de hele dag in het veld, geen latrines of toiletten, dus de weide natuur als enige mogelijkheid. Dan komt het regenseizoen, hevige hevige regenbuien, en je hebt gecontamineerd (besmet) water overal. Resultaat: Mozambique heeft het hoogste aantal cholera-gevallen per hoofd van de bevolking ter wereld. That's bad. Dus voorlichting en uitleg over preventie is extreem belangrijk! En de Miezans waren zo aandachtig aan het luisteren, echt geinteresseerd. En gelukkig zijn er preventiemaatregelen die ook echt werken. Dat was mooi om te zien. Deze eerste Mieze outreach was een succes!

Festa
Feestje :-) Altijd leuk. Sarah en Nathan, de 2 kartrekkers van de school nodigen iedere week 2 colour teams uit om lekker samen te eten. En dat was vrijdagavond na de practical missions voor mijn team (Silver Trumpets, YAY). Supergezellig, gewoon lekker zitten kletsen en genoten van een aubergine-tomaat-geitenvlees-pasta. Huh?!? Jazeker, je moet wat als wilt kokkerellen in Mozambique en eerlijk is eerlijk, het was superlekker! Leuk om zo ook de staff beter te leren kennen en een relaxte avond te hebben.

America?… naoum (nee), Hollandia is dan mijn antwoord. Die vraag krijgen wij lightcoloured lady's regelmatig van de Mozambikanen om ons heen. Dat wil zeggen... Wat ze zeggen klinkt als America. Gisteren kregen we een bijzonder nuttige Makua taalles. En wat blijkt... De echte vraag is 'Amareka?' oftewel 'wil je mijn vrouw zijn'...!!! Toch mazzel dat ik niet uit the States kom :-)

Internet...
...is de afgelopen week continu down geweest. Dus het is nu zaterdagmiddag en ik zit dit berichtje te typen op mijn laptop, maar wanneer ik de kans heb om te posten, is even de vraag :-) Anyway, als jullie dit lezen, zijn de kabels weer gerepareerd (de halve provincie zit zonder internet!). Maar, niet getreurd, ik heb een telefoon :-), dus je kunt me altijd een sms'je sturen. Alleen niet naar het nummer dat jullie gewend zijn, k heb nl een mozambikaans SIM-kaartje, dus ook een moz nummer.
+258 828139552

School
Deze week was de gastspreker Charles Stock, pastor in Pennsylvania en die heeft echt gave lessen gegeven. En natuurlijk hebben we classes gehad van Rolland en Heidi Baker en dat is gewoonweg genieten. Zo veel praktische dingen, maar ook met elkaar grasduinen in de Colossenzenbrief. Verder heeft een Amerikaans echtpaar hun ervaringen in Zambia verteld en dat is echt tof om te horen. Zij zijn al jaren actief in de afgelegen dorpen in Zambia. Hun voornaamste focus ligt op sustainability. Dat is het 'houdbaar maken' van projecten voor de lange termijn. Sommige situaties vragen om noodhulp. Maar noodhulp is een korte-termijn gericht gegeven. En om op de lange termijn echt vooruitgang te boeken, is het belangrijk om niet alleen de noodhulp te geven, maar ook te denken aan het sustainable maken van een project. En die combinatie, dat is het terrein van dit koppel. Hun ervaringen zijn goud waard. Heel afwisselend dus, en echt super de moeite waard. Niet te geloven dat we hier nog maar 2 weken zijn, het voelt al zo veel langer! En het is leuk om iedereen beter te leren kennen, inmiddels weet ik bijna alle namen (80 namen...) en we zijn echt voor deze tijd de Pemba Family. It's a privilege to be able to be @ this school!

HUNGARA OPA RIEMENS!!! Wanneer dit online gaat komen weet ik niet, maar ik zit nu te typen op 24 oktober en dat is verjaardag van mijn opa! Dus GEFELICITEERD OPA!!! Ik hoop dat het een supergezellige dag is geweest!

De komende week wordt een boeiende week. We hebben veel lessen van Brian gepland staan. Brian is hier long-term missionary en heeft een schat aan ervaring met ons te delen. En wat ook supergaaf is: komend weekend gaat mijn colour team op OUTREACH!!! 3 dagen de bush in is echt iets bijzonders, met z'n allen achter in een grote truck met bagage. Geen stromend water (laat staan drinkwater, dus je moet echt al je water meenemen), geen electriciteit, met een beetje mazzel een latrine, en zoniet de weide natuur. Tentjes en kraaiende hanen vanaf 4 uur 's morgens :-). Pemba hier is de grote stad met nog relatief veel westerse invloeden, maar zodra je de kleine dorpen in de bush ingaat, stap je echt een andere wereld in. Ik ben benieuwd wat we mee gaan maken en wat we kunnen leren van de Mozambicans. Geloof me, natuurlijk zijn er kleine praktische dingen die je kunt overbrengen aan de Mozambicans, maar als je de tijd neemt om bij hen te zitten en gewoon van hen te leren, dan ontdek je pareltjes!

Iedereen bedankt voor alle lieve reacties, mailtjes etc. Superleuk om steeds als ik de kans heb om online te komen, zo'n stroom aan berichtjes te zien. Ik heb gewoonweg niet de internettijd om iedereen persoonlijk te antwoorden, maar op deze manier wil ik toch even zeggen: THANKS!!!

Er is nog veel meer te vertellen, maar voor nu ga ik het hier even bij laten. Heel veel liefs en groetjes vanuit een heerlijk zonnig Mozambique.

Ate logo! Rachel

what happens in a week...

Bom Dia!

and what a good day this is :) Het is prachtig weer (zoals eigenlijk iedere dag), zo'n 30-32 graden stralende zon, zo nu en dan een wolkje en een heerlijke zeewind... genieten! Het schijnt de komende weken langzaamaan warmer en warmer te worden, tot een graadje of 40, phiew! Ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn, nu gemiddeld 3 liter water per dag, dan.... geen idee :)

Vandaag (zaterdag) is een relaxte dag. Vanochtend een beetje uitgeslapen (7 uur uit bed), ontbijtje van (volkoren!!!!) crackers met smeerkaas en sinaasappelsap, yummie. De kinderen zijn druk bezig met alle laatste voorbereidingen voor een bruiloft later vandaag, dus geen tijd om te spelen. Wij als mission school studenten zijn trouwens niet bij die bruiloft, dat is echt voor de Iris staf en de kids natuurlijk. Vanochtend lekker zitten lezen, rustig aan gedaan en uitgebreid met 'het thuisfront' aan de telefoon gezeten, ook heeel fijn :). Nu in het internet cafe om eerst dit berichtje te typen en daarna op het web te gaan. Tis hier ruim en lekker koel, dus een ideale plek, met uitzicht over zee.

Heidi is deze week aangekomen en we hebben gisteren de eerste class met haar gehad en dat was 'a blast'. Gisteren zijn ook een groot deel van de long-term missionary's van Iris langsgeweest om uit te leggen wat ze hier zoal doen. Een heel aantal namen kende ik al wel, maar om van iedereen zelf te horen wat hun passie is en waarvoor ze hier zijn was indrukwekkend. En het leukste is dat we een terrein uit mogen kiezen waar we de komende 6 vrijdagen meer van willen weten en meer over willen leren. De vrijdagen zijn nl bedoeld voor practical missions. En dat kan van alles zijn. Bijvoorbeeld:

Het roofing team: in de dorpen daken repareren om te voorkomen dat het ook binnen regent
Het village feeding team: helpen bij het village feeding program waar iedere dag 600-900 kinderen uit de dorpen 4-13 een goede lunch krijgen
Kitchen team: helpen in de keuken van Iris
Juntos: helpen in Juntos cafe, het ultieme cafe'tje op de base waar je samosa's, (ice)koffie, smoothies etc kunt krijgen
Medical team: meekijken in de clinic en de praktijk van een kleine clinic in de tropen leren kennen
Hospital outreach: naar het plaatselijke ziekenhuis (niet van Iris) om de patienten gezelschap te bieden (veel mensen komen dagen lopen voor ze hier zijn en hebben dus niemand die naar hen omkijkt zolang ze hier zijn)
Accountancy: een dagje meekijken over de schouder van de accountant van deze base om te zien wat er allemaal achter de schermen gebeurd
Wall paintings: muurschilderingen maken op de gebouwen van het village feeding program
… (nog zo'n 25 andere uiteenlopende mogelijkheden!)

Kortom, superleuk en uitdagend. Je mag je top 4 opgeven en dan gaan ze ons indelen en de verschillende groepen. Owja, we zijn met zo'n 80 studenten. Mijn voorkeur gaat op dit moment uit naar het medical team, dat zal jullie niet verbazen ;-) Maar ook al kom ik uiteindelijk in een ander team terecht, alle mogelijkheden klonken super, dus zolang ze me niet de daken opsturen, vindt ik eigenlijk alles goed.

Wassen met de hand is een interessant gegeven op zich, nu worden mijn kleren nog behoorlijk schoon, maar ik ben echt benieuwd hoe dat over een paar weken is. Als je de kleur van het water ziet nadat je nog maar 2 shirtjes ofzo hebt gewassen... Verbazend om te zien hoe de Mozambikaanse dames hun lichte capulana's (wikkelrokken) schoon krijgen in bruin/grijs water!

Drinkwater is volop te krijgen en in town kun je in de supermarkten ook wel een aantal bekende producten kopen om een beetje aanvulling te geven op rijst en bonen (hoewel die echt echt lekker zijn!). Overal langs de kant van de weg verkopen oudere Mozambikaanse dames zelfgebrande pinda's, en die zijn echt heel lekker en supergoedkoop (een volle zak voor 25 ct). Goed om zo nu en dan als snack te gebruiken.

Verder hebben we van de week nog het gevalletje lizzard gehad... Heeft iemand al eens een hagedis zijn staart zien verliezen? Ik nog nooit, maar dat is echt zooo maf. We hadden een hagedisje (5 cm) door de klas lopen en iemand wilde hem oppakken en in de bosje zetten. Geen goed idee! Voor ze het in de gaten had was de hagedis verdwenen en had ze alleen een heel wild ronddraaiend en flippend hagedissestaartje op de grond liggen!! Iek!

Fruit kopen op de markt is hier een avontuur op zich. We hadden al gehoord dat een normale range voor bijvoorbeeld tomaten 30 meticai per kilo is (75 ct). En afdingen hoort er natuurlijk helemaal bij, maar dat de salesman dan begint bij 150 mt/kilo... dat had ik toch niet verwacht! Maar goed, met die drie woorden portugees die ik ken, kwamen we uiteindelijk uit op 40 mt/kilo, niet slecht dacht ik. Lekker tomaatjes gekocht, al helemaal mezelf aan het verheugen op tomatensla, ik als rauwkostfreak helemaal blij. Maar eenmaal terug op de base, toen ik mijn tomaten uitpakte, bleken ze allemaal rot te zijn! Tsja, dat heb je. better luck next time. M'n komkommers waren gelukkig heel lekker (ze hebben hier kleine dikke komkommers met veel pitjes, maar wel goed van smaak). VOlgende keer toch iemand mee naar de markt die ietsjes beter portugees spreekt...

Het is hier nog een beetje wennen, maar vooral bruin worden en op-en-top genieten! Love you all, groetjes Rachel

PS: voor iedereen die deze blog op hyves leest en lieve reacties achterlaat, tnx! Maarreh... de blog wordt automatisch van rachelriemens.blogspot.com naar hyves gezet. De blogspot en facebook sites kan ik hier zien, maar hyves is te ingewikkeld en te veel gevraagd voor de trage netwerken hier. Ik kan dus geen reacties van hyves lezen of erop reageren... Wil je toch dat ik hier al kan zien wat je schrijft, stuur me dan een mailtje (niet via hyves!) of kijk of blogspot (geen login nodig) of facebook (login nodig). Maar anyways, tnx en groetjes!!

Back in Mocambici

Hey allemaal, of eigenlijk moet ik nu gewoon weer Salama! zeggen :)

Muhavo? (hoe gaat het daar?) Kihavo! (hier gaat het goed!) Janalapen Rachel, that's about it met mijn Makua tot nu toe, maar daar komt zeker nog verbetering in. Het is echt super om weer hier te zijn, nieuwe mensen te leren kennen, hevige lessen te volgen en compleet ondergedompeld te worden in het Afrikaanse leven.

De Reis
Prima gegaan, alle vluchten gehaald (ondanks korte overstaptijd in Londen) en in Joburg een heel leuk en cheap guesthouse gevonden waar ik een bed had om lekker te slapen, zooo fijn! Ben je dan moe na 12 uur vliegtuigzitten? JA! Volgende dag door naar Pemba, dankzij Johan, een Zuid-Afrikaan die ook hier de school volgt, 50% korting gekregen op de overgewicht bijtelling, dus dat was ook een fijne meevaller. Funny, in Londen was mijn gewone koffer te zwaar (25 kg), maar mijn handbagage werd niet moeilijk over gedaan, maar hier was mijn gewone koffer precies goed, maar kwamen ze op het idee m'n handbagage te wegen... Dat was niet gepland! Maar goed, laptop eruit, 30 dollar betalen en handbagage inchecken, kan ook. En het fijnste van alles, de bagage is nog aangekomen in Pemba ook :) Dat kan ik overigens niet van iedereen hier zeggen...

Ons Huisje
.. is een heel gezellig huisje, keuken met tafel en stoelen, 2 badkamertjes, 3 slaapkamers. Ik deel mijn slaapkamer met Hannah (UK), Esther (SA) en Angela (US), dan hebben we nog Kayla (CAN) en Mary (US) en onze houseparents Randy & Heidi (US). Een supertoffe groep en dat komt helemaal goed de komende 2 maanden.

Class
start om 8 uur 's ochtends (sharp, geen Mozambican time :), tot ongeveer 1 uur. Dan hebben we een heerlijke afrikaanse lunch met rijst en bonen de ene dag en bonen en rijst de andere dag :) (owja Stefan, ik heb hier Aromat gevonden in de supermarkt!) 's middags is voor allerlei dingen die je moet/graag wilt doen. De was met de hand (en dat kost tijd...!), hanging out met de kids, naar het strand, boodschappen... verzin het maar, de dagen vliegen voorbij! 's avonds is steeds verschillend, soms een gastspreker, soms een film, en verder weet ik het nog niet, elke dag is weer een surprise :)
We hebben al verschillende classes van Rolland Baker gehad, en Heidi is vandaag in Pemba aangekomen en morgen hebben we haar eerste class, zooo benieuwd!! Geen spijt :)

verder...
ben ik bijna door mijn internettijd heen, dussss.... tot mails/blogs/horens/.... Tnx voor jullie berichtjes, superleuk om te lezen hier in het verre Mozambique :) Uitgebreidere berichtjes volgen snel, ik heb nu ontdekt hoe ik mijn laptop hier in t internetcafe kan connecten met het www (kon eerst niet, zeiden ze, maar blijkt toch te kunnen), dus dan kan ik wat meer uitweiden over het prachtige strand, de sea urchins, de jellyfish en de bijna warme zee :)
Ola! Rachel

Ruined for the ordinary

"Get ready to be forever ruined for the ordinary!" zo begint één van de info mailtjes van Iris. Huh?!? zul je misschien denken, hoezo? Nou, eigenlijk heel simpel: 2 maanden Mozambique, 2 maanden heftige omstandigheden, 2 maanden je wereld op zijn kop, 2 maanden een fantastische reis ondernemen... Na die 2 maanden ben je niet meer dezelfde die in het vliegtuig stapt! Dan ben je een hele ervaring rijker en heb je een nieuwe kijk op Zijn dingen :)

En ik kan alleen maar zeggen "YES I'M READY" :-) Ben enorm nieuwschierig naar de komende weken, denk dat ze veel te snel voorbij zullen gaan en kan niet wachten om nu echt in het vliegtuig te stappen. Koffers zijn gepakt, en op de een of andere manier nog dicht ook (nou maar hopen dat ze niet te vaak open moeten...), en ik ben er klaar voor. Dus vlak voor vertrek nog één berichtje vanuit Nederland, de volgende komt echt vanuit een warm en regenachtig Mozambique!

Liefs en groetjes, Rachel

Laatste voorbereidingen...

zooo, het lijkt wel gisteren dat ik het vorige berichtje heb geschreven... Maar toen was het nog 2 weken en nu is het nog maar 3 dagen tot ik in het vliegtuig stap voor mijn grootste Afrika avontuur tot nu toe! En het kriebelt al tijden, maar ik kan nu echt bijna niet meer wachten. Zo gaaf. En dan te bedenken dan vandaag de eerste mission school studenten al aankomen in Pemba... Dan denk ik, ik wil daar ook al zijn! Maar ik werk hier dit laatste nachtje nog af (wie weet op de valreep toch nog een 'afscheids' bevalling in Nederland :), en dan heb ik nog 2 dagen tijd om de laatste voorbereidingen af te ronden (en die tijd heb ik stiekem ook wel nodig, hoor).

Heel veel nieuws heb ik trouwens niet te melden hoor, ik dacht, ik schrijf nog even een kort berichtje en dan ga ik verder lezen in 'Like a Mighty Wind' van Mel Tari, één van de boeken van de reading list van de school. Het is hier zo rustig, dat ik mooi alle laatste dingen die ik eigenlijk voor vertrek nog moest regelen heb kunnen afronden, ook wel erg fijn! Maar nu is het wachten tot de pieper gaat of tot de dames van de vroege dienst er zijn. Nog 2 uurtjes en dan ben ik er over 2 maanden pas weer.

Het volgende bericht komt waarschijnlijk niet meer uit Nederland...
Groetjes en tot blogs, Rachel

nog 2 weken...

nog eventjes geduld, nog eventjes geduld, nog een paar nachtjes slapen... Dat zong Bontje Blauw altijd. Nog 13 nachtjes slapen om precies te zijn (nou ja, weet even niet hoe je nachtjes slapen moet tellen tijdens de nachtdienst, maar toch :)

het is alweer even geleden dat ik een berichtje op deze blog heb achtergelaten, maar dan nu toch een korte update. Eigenlijk zijn alle voorbereidingen al een behoorlijk eind klaar. Vliegtickets binnen, visum geregeld (YES!), mission school klaar voor de start, druk bezig met alle boeken van de 'reading list' lezen... Alleen nog de koffer inpakken en dan kan ik richting Mozambique vertrekken!

Thuis nog wel een hele hoop te regelen, want woensdag moet ik de sleutel van mijn appartementje inleveren... snif... Dolly is al bij haar nieuwe baasjes, waat ze het superfijn gaat hebben. Wel even wennen natuurlijk, maar over een paar weekjes mag ze daar ook zo nu en dan naar buiten toe, en dat zal zel wel errug fijn vinden :) In elk geval was haar kattenbak bekend terrein, en vandaaruit is ze op haar gemakje het nieuwe huis aan het verkennen! Het overgrote deel van mijn spulletjes zit al in dozen en is of wordt nog verhuisd. Alleen de meubels is nog even een dingetje, die moeten het huisje nog uit (dus 2 verdiepingen naar beneden) voor komende woensdag... Maar wie weet komt er op het laatste moment nog iemand die ze graag over wil nemen (waren onder voorbehoud al weg, maar dat ging jammer genoeg niet door), en ach, in geval van bestaat er altijd nog zoiets als Shurgard. De wasmachine en mijn (hele grote) hanglamp zijn al verkocht, de bank wordt deze week opgehaald, dus zo stilletjes aan komt dat ook wel goed.

En dan is het nog maar een ruime week voor ik weer in het vliegtuig stap. Dat komt echt heerlijk dichtbij nu, en waar 2 maanden nog best wel lang leek, hoe dichterbij het komt, hoe korter het eigenlijk lijkt, want zeg nou eerlijk, wat is 8 weken??? Nog voor de kerst ben ik alweer terug op Nederlandse bodem...

Via deze site ga ik ook in Mozambique weer regelmatig een update proberen te geven en echt waar, het is superleuk als jullie een berichtje achterlaten.

Groetjes, Rachel

Nieuwe plannen...!

Bom dia allemaal,

voor iedereen die facebook of hyves heeft... Er staan veeeel foto's op mijn profielen, maar het lukt niet om grote hoeveelheden foto's op deze blog te laden, jammer jammer jammer, weet ik, maar een goede reden om je toch in de wondere wereld van facebook te begeven :) (of hyves natuurlijk, your choice)

Maar de titel van dit berichtje is niet voor niks 'nieuwe plannen', want jazekers, die nieuwe plannen zijn er! Van half oktober tot half december ga ik terug naar Mozambique!!! Huh? wie? wat? waar...? Eigenlijk heel simpel, als je erover aan het denken bent om echt voor langere tijd die kant op te gaan, is een goede voorbereiding essentieel. En die voorbereiding ligt op 2 terreinen. Ten eerste is het wel fijn om te weten wat het met je doet als je meer dan een weekje in Mozambique bent (in de allerwarmste tijd van het jaar...). Nu maak ik me daar eerlijk gezegd niet zo veel zorgen om, dat komt wel goed. Ben inmiddels een expert in bucket showers :) Maar het is ook belangrijk om te weten met welke doelen je naar de andere kant van de wereld gaat, wat je verwachtingen zijn, hoe je omgaat met humanitaire hulpverlening en ontwikkelingssamenwerking. En dat is de reden dat ik bij Iris ministries (de organisatie waar ik in Mzb op bezoek ben geweest en nu dus naartoe terug ga) een mission school ga doen van 9 weken. Dat is een opleiding/cursus/school (whatever!) gericht op ontwikkelingssamenwerking, maar dan vanuit een bijbels perspectief. Er komen sprekers van over de hele wereld hun ervaringen delen en hun verhaal vertellen en ik het er onwijs veel zin in. Alles is geregeld op het werk, dus... MOZAMBIQUE, HERE I COME!

Voor jullie als trouwe bloglezers ... (haha, slijm slijm) is dat natuurlijk ook goed nieuws, want deze blog blijft in de lucht :) Opnieuw met de voorbereidingen en natuurlijk als ik in Mozambique ben zal ik toch zeker proberen om 1x per week in een internetcafe'tje te zijn om jullie een beetje op de hoogte te houden van mijn doen en laten daar.

En gezien mijn Portugees op dit moment nog niet zo heel veel verder komt dan 'ola', 'como estas', 'como se chamas' en 'eu fallo un poco de portugues...' heb ik daar nog een flinke kluif aan (wees gerust, de lessen zijn gewoon in het engels, maar het zou toch leuk zijn om een beetje meer met de kids te kunnen praten!)

Wordt vervolgd!
Rachel

De clinic in Pemba

Hoi allemaal,

haha, ik krijg van verschillende kanten te horen dat ik wel errug lang van stof ben, dus ik ga mijn best doen om de verhalen wat beknopter te houden...

Maar jullie hebben nog een verslagje over de clinic in Pemba tegoed. De clinic? Wat houdt dat in? Op het terrein van Iris is een kleine huisartsenpost waar 2 huisartsen en 4 verpleegkundigen 5 dagen per week beschikbaar zijn voor allerlei soorten van medische hulp. In de eerste plaats voor de kids die bij Iris wonen en de long-term missionaries, maar ook voor alle inwoners van Pemba. Iedereen kan gratis op consult komen en als er medicatie nodig is, wordt die ook gratis meegegeven. Dat betekent dat een grote groep van de arme bevolking van Pemba nu toegang heeft tot medische zorg, terwijl dat voor het oprichten van de clinic voor hen niet mogelijk was. Er is wel een behoorlijk groot ziekenhuis in Pemba, maar daar moet direct betaald worden voor de zorg, en dat is voor een deel van de bevolking niet mogelijk. Gaaf dus dat de clinic van Iris er is.

En in die clinic heb ik de laatste dagen veel rondgelopen (alhoewel, zo groot is het niet, dus je rondje heb je snel klaar). De artsen en verpleegkundigen spreken allemaal redelijk tot goed portugees (ahh, wou dat ik dat al kon, dat maakt het zo veel makkelijker!) en Bili, een gast van een jaar of 20, vertaald voor hen zo nodig naar het Makua.

Allerlei verschillende situaties wisselen elkaar in een hoog tempo af. Veel snotneuzen, hoestende kids en mensen met hoofdpijn (het is winter in Mozambique, dus heersen er allerlei klassieke winter virusjes... kunnen wij ons niet voorstellen bij die temperatuur!). Maar ook behoorlijk wat mensen die komen voor wondzorg, veel kids met wormpjes, er komen mensen met huidinfecties, echt van alles.

Zo kwam er ook een dame van tegen de 40 die toch wat last van haar buik had, zich wat ongerust maakte en eigenlijk ook al 4 maanden niet ongesteld was geweest... Zwanger! En daar was ze dan weer heel erg blij mee. Dat zijn leuke dingen.

Het is een leuk team in de clinic, Eric een huisarts uit Belgie. Das handig, denk je dan, kun je gewoon Nederlands praten. Maar na 3 weken alleen maar engels voor mij, en sowieso alleen maar engels voor hem, zijn we na een minuutje of 10 maar overgegaan op engels met een beetje NL ertussendoor, want dat ging voor ons beiden veel makkelijker :). En Annelie, een gezellige verpleegkundige uit Zuid-Afrika (die in een ver verleden ook verloskunde heeft gedaan en een paar maanden terug de bevalling van een van de long-term missionaries). En Bridget, ook een vrolijke pleeg uit de VS (pleeg=verpleegkundige, maar dat hadden jullie vast al wel gesnapt). Carolyn is een verloskundige uit Bristol, die nu algemene ervaring op aan het doen is. Zij gaat binnen een half jaar een opvanghuis voor baby's en peuters opzetten in Madagascar (en dus op dit moment niet werkt als verloskundige, das wel jammer anders had ik graag van haar willen horen hoe dat allemaal in z'n werk ging in Pemba).

Kortom, ik heb me zeker niet hoeven vervelen daar en had al snel de weg gevonden. En na mijn wondzorgavonturen tijdens de outreach dat weekend, had ik mijn vuurdoop wel gehad, dus daar kon ik ook wel mee uit de voeten.

De foto's zijn inmiddels een heel eind uitgezocht, dus ik stel jullie geduld nog even op de proef, maar er wordt echt aan gewerkt. Of weet je wat, vooruit, hier is alvast een voorproefje...




Lijkt dat meisje met de rode trui niet sprekend op 'sister act' (in haar jonge jaren dan)??? Grappig he! En dat prachtige meisje wat ik daar in de draagdoek heb is Victoria, met haar zus Joanna die ons goed in de gaten houdt (uit het vorige berichtje).

Meer foto's volgen!
Ciao, Rachel

Terug op Nederlandse bodem!

Hoi allemaal,
wat een bijzondere tijd heb ik meegemaakt in Tanzania en Mozambique, iedere keer als ik dacht: 'nu heb ik het hoogtepunt gehad' kwam er weer een nieuw hoogtepunt. Ik ben viezer en stoffiger geweest dan ik ooit ben geweest, en het deed me niks (behalve dat ik onze douches nog veel meer ben gaan waarderen :). Ik heb op manieren gereisd waar we ons hier geen voorstelling van kunnen maken (sardientjes in een blikje komt in de buurt) en we hebben tijdens die ritten meer lol gehad dan ooit. Echt waar, ik ben gewoon gemaakt voor Afrika :), ik heb me daar zo thuis gevoeld, wow zo bijzonder. Zou zo weer terug willen...
Maar voorlopig gewoon weer lekker hier aan het werk, morgenavond de nachtdienst in en hopelijk een paar prachtige nederlandse baby's 'vanngen' deze week. Wat zijn er nog veel verhalen te vertellen, veel meer dan ik in een paar regels kwijt kan. De foto's ben ik uit aan het zoeken (het zijn er 2500, dus daar ben ik wel even zoet mee :), maar zodra ik daar een beetje verder mee ben, komt het foto-verslag er echt aan.
Terwijl ik hier zit te typen is een superlief poesje aan het potepoten in mijn benen, dus die ga ik ook maar een dikke knuffel geven. Hou de blog in de gaten, want er komt echt nog meer op, maar vandaag ben ik vooral aan het relaxen en bij aan het komen, wat een reis!
Iedereen bedankt voor al die lieve reacties, dat was iedere keer weer een leuke verrassing in verweggistan!
Heel veel groetjes en wordt vervolgd, Rachel

De kids in Pemba

Hoi hoi, daar ben ik weer. 2 berichtjes snel achter elkaar (ik heb hier non-stop internet acces, mag achter de computer kruipen zo vaak ik wil, goed he! maarre, dat betekent niet dat ik de hele dag binnen ga zitten, daar is het veel te mooi weer voor :) maar een snelle update kan best), maar ik heb ook zo veel te vertellen, dat hou je bijna niet voor mogelijk.
Ik was ergens halverwege de bush outreach gebleven dus daar ga ik maar gewoon door. Alhoewel, ik heb nog niets verteld over de kids in Pemba. En dat kan natuurlijk niet! Want er zijn altijd en overal heel veel kids in Pemba. Alleen op de Iris base wonen op dit moment zo'n 200 kinderen en de kinderen uit het dorp mogen ook vrij in en uit lopen, dus het is een gezellig drukke boel. Behalve tijdens de schooltijden, zie je echt altijd kinderen (en kun je bijna geen stap zetten zonder dat er ergens een kind op je af komt gevlogen en om je nek komt hangen). En wie mij een beetje kent, weet dat ik dat helemaal niet erg vindt :) Sommige kids die al lang bij Iris wonen, kennen een beetje engels en daarmee gooien ze dan ook meteen al hun charmes in de strijd, want je weet maar nooit of je een snoepje, dollars of iets om mee te spelen losgepeuterd krijgt... Als visitor krijg je duidelijke instructies om dat nou juist niet te doen, omdat ze deze begging cultuur niet aan willen moedigen, maar dat neemt niet weg dat de kids het toch blijven proberen. En nee zeggen is soms best lastig, maar gewoon tijd met de kids doorbrengen en bijvoorbeeld portugees van ze leren, is een veel betere manier om ze toch de aandacht te geven die ze zo graag willen.
En als er wat oudere meiden in de buurt zijn en je durft je staart los te maken, dan vliegen ze met z'n allen op je haren af en beginnen vlechtjes te maken, dat vinden ze helemaal geweldig (en is ook leuk, alleen zijn ze nou niet bepaald zachtzinnig met je haren, dus je hebt het risico vreemde gezichten te trekken...).
En dan heb je de kids die je in de clinic ziet. Zo is er Manasse, een meisje van 5 dat ruim een half jaar geleden een hele lelijke scheenbeenbreuk heeft opgelopen, echt een open breuk met bot dat aan alle kanten naar buiten prikte... Daarvoor is ze in het ziekenhuis geopereerd, maar de wond wil maar niet genezen. In het ziekenhuis doen ze niks, behalve steeds zeggen dat ze 2 maanden later maar eens terug moet komen (zelfs geen verband wordt er op haar wond gedaan, ongelofelijk). Manasse komt met haar moeder om de andere dag naar de clinic van Iris, waar ze in elk geval haar wond schoon houden en keer op keer opnieuw verbinden. Er is heel weinig wat ze kunnen doen (en wonder boven wonder loopt Manas gewoon rond te springen en lijkt ze er niet veel last van te hebben), maar voorkomen dat de wond geinfecteerd raakt is al heel belangrijk. Eigenlijk heeft ze een nieuwe operatie nodig om overtollig bot weg te halen en de huid te sluiten, maar dat wil het ziekenhuis niet doen. Dus op dit moment proberen ze honingverbanden en heel langzaamaan lijkt het toch iets beter te worden. Maar kun je je voorstellen, dan ben je 5 en heb je 3 keer per week dezelfde mensen die je been komen verzorgen (en geloof me, dat doet pijn!), dan zou je haar toch geen ongelijk geven als ze daar echt geen zin meer in heeft. Maar niets daarvan, ze komt lachend binnen, kent alle verpleegkundigen, kruipt met het grootste gemak op schoot en laat alles gewoon toe. Zo'n lieverd, die Manasse! Daar smelt je gewoon bij :)
En dan was er Joanna. Joanna is een leuke meid van 13 die in Mieze woont. Mieze (spreek uit mie-eezie)is een dorpje van Iris ongeveer een uurtje bij Pemba vandaan waar ca 20 kids wonen, een stuk kleinschaliger dus, maar ook heel erg gaaf. Iedere woensdag is er de mogelijkheid om als visitor een middagje naar Mieze te gaan, maar omdat ik woensdagavond ben gekomen en woensdagochtend weer ging, heb ik de Mieze outreach gemist (of in elk geval, dat dacht ik...). Maar op de terugweg van de bush outreach kwamen we zonder diesel te zitten en laat dat nou precies bij Mieze gebeuren! Dus we hebben om 7 uur 's avonds onze eigen Mieze outreach gehad :) Er zijn slechtere plekken te bedenken om 2 uur op een tank diesel te wachten, we hebben echt heel veel lol gehad. En een beetje op de achtergrond stond Joanna met een baby in een draagdoek. Dus ik naar haar toegelopen en in elk geval geprobeerd een praatje met haar te maken met de paar zinnetjes portugees die ik inmiddels ken. Het kleintje dat ze op haar rug droeg bleek Victoria te zijn, haar baby-zusje van ongeveer een jaar oud. Wat een droppie! En wat een lieve en zorgzame meid is Joanna. De cultuur in Mozambique is behoorlijk fysiek georienteerd, dus als je wilt laten zien dat je iemand waardeert, geef je haar een hug, ook al ken je haar nauwelijks (don't get me wrong, boys-boys, girl-girls, niet gemixt!). Dus ik gaf Joanna en haar zusje een hug, en ze liet me niet meer los. Wauw, dat deed wat met haar en met mij. Zo lief! Even later liet ze mij haar zusje dragen (zo'n lief warm hoopje baby slapend tegen je aan!), echt een bijzondere meid. Ze stond een beetje sipjes achteraan toen we aankwamen, en toen we weggingen had ze de grootste smile die ik ooit heb gezien (en ik ook!). Dat is waar je het om doet. Ik had nog wel uren in Mieze willen blijven, het was bijna jammer dat het maar 2 uur koste om diesel te regelen!
Ik ga eens kijken hoe het met de zee is gesteld. De zee waar we vanaf het FPCT centre op uitkijken is een zeearm die door Dar es Salaam stroomt, eigenlijk een soort mini waddengebied, want bij vloed stroomt het helemaal vol, en bij eb is het een modderige vlakte. Een uurtje geleden was het maximaal vloed, dus het water zal nu wel terug aan het trekken zijn en dat gaat behoorlijk rap, leuk om te zien. Het is vandaag trouwens niet zo warm, er staat een flinke wind en het is bewolkt. Ik vind het nog steeds heerlijk, graadje of 24, genieten, maar de Tanzanianen vinden het maar niks, die vinden het veel te koud! De keerzijde van dit mooie strand is trouwens dat je er alleen maar van een flinke afstand naar kunt kijken, vanwege het vele geweld hebben ze het pad wat er was om van het centre het strand op te komen moeten blokkeren en in plaats daarvan een dikke betonnen muur moeten bouwen, gewoon voor de veiligheid van de bezoekers en de mensen die hier wonen. Triest eigenlijk. Maar het blijft mooi om welliswaar op een afstandje toch te gaan zitten en gewoon lekker rond te kijken, genieten van al het moois om je heen en stiekem hopen dat er nog een keer een aap een kijkje komt nemen. Had ik al verteld dat ik hier op de laatste dag voor ik naar MZB ging een aap heb gezien?? Niet zo'n klein aapje, maar echt een flinke jongen die mij vanuit de boom 5 meter verderop met grote ogen aan zat te kijken! En ja, hij staat op de foto!!! Echt heel heel heel erg leuk om zomaar in het wild een aap te zien, leuker dan alle apen van de Apenheul bij elkaar, echt waar!
Ciao, Rachel

Een veel te korte superweek in Mozambique :-)

Salama iedereen!

Wauw, wauw, wauw, wauw, wauw! Zo, dat moest ik echt even kwijt. Wat is het een geweldige week geweest in Mozambique. Vandaag ben ik van Pemba terug gevlogen naar Dar es Salaam, heel erg lang in de rij gestaan bij de visa uitgifte balie en uiteindelijk een goedkoop transit visum gekregen voor deze ene dag ipv opnieuw een single entry 90 dagen visum, dus dat is goed nieuws. Dat is een ervaring op zich, zo'n visumgedoe om de haverklap (heb er inmiddels 3 verzameld in mijn paspoort). Je vult een boel papieren in (ze willen echt alles van je weten, zelfs hoeveel geld je beschikbaar hebt voor deze reis en het adres van je werkgever!), geeft die met je paspoort en gepast geld af aan een douanebeambte en je gaat op een bankje zitten wachten. En wachten... (vorige keer kwam ik rond 23.00 uur aan in Dar, das een betere tijd). En toen riep een douanemedewerker mijn naam, dus dacht ik, ha, ze zijn klaar. Maar nee, hij wilde alleen even weten hoe het met me ging (how are you, are you fine, nice, I'm fine too, nice to meet you). Ehhmmm, altijd vriendelijk zijn tegen douanemensen, dus ik braaf en vriendelijk geantwoord, om vervolgens weer naar m'n bankje gedirigeerd te worden om nog eens 3 kwartier te wachten. Ach ja, tijd is relatief en er zijn genoeg mensen om een praatje mee te maken.

Maar terug naar Mozambique. Het was echt heel bijzonder, van de allereerste tot de laatste minuut. Aan de hand van een hoop foto's kan ik een uitgebreider verslagje schrijven, maar ik ga nu proberen om jullie gewoon een beetje bij te praten en een idee te geven van een upsidedown weekje. Vorige week woensdag rond etenstijd kwam ik aan op de Iris base (de douane in Mozambique had haast, dus het hele gedoe met letters of invitation en vaccinatiecontrole sloegen ze voor het gemak maar over, paspoort en dollars, stempel zetten en snel doorlopen, zo kan het dus ook :). Mark en Jennifer, een echtpaar wat de hospitality voor hun rekening neemt, deden even een hele snelle rondleiding en toen gingen we naar de centrale keuken om een maaltijd te halen. En ik had mazzel, want ze eten op Iris 1x per week kip en dat was die dag, dus ik viel met mijn neus in de boter (de rest van de week is het rijst met bonen, en geloof het of niet, maar die smaken hartstikke goed). Die avond heb ik in het visitor centre gerelaxed en kennis gemaakt met de andere bezoekers (er zijn continu 20-40 bezoekers en iedere dag komen en gaan er mensen, een gezellige soms ietwat chaotische boel dus, maar echt een rustpunt op de basis en een heerlijke plek). En verder heb ik me heel snel aangepast aan de Mozambicaanse gewoonte om vroeg te gaan slapen en vroeg op te staan (letterlijk, half negen naar bed, half zes weer op, klinkt misschien heel raar voor onze Nederlandse oren, maar ik dit klimaat is dat precies wat je wil, en bovendien is het om half zes pikdonker, dus je hebt nog steeds het gevoel dat je een lekkere avond hebt). De kamer waar ik mocht slapen had 7 stapelbedden en ik mocht hoog en droog een bovenbunk in beslag nemen... En om extra kofferruimte te hebben maken ze de onderste bedden al behoorlijk hoog, dus dat betekent dat een bovenbed echt hoog is. En nou heb ik geen hoogtevrees, maar een wiebelig stapelbed met een matrasje (dun!) op 3 balken in de lengte en 3 in de breedte... Ach, ik moet toegeven dat ik even dacht "wat is dit?!", maar ik lag nog geen 2 minuten op bed en heb heerlijk geslapen onder m'n muskietennet, dus dat viel 100% mee. En we hadden echt een gezellige kamer met een gemixt gezelschap. Julia en Larissa uit Brazilie, Jill uit Briston, Tera uit Wiscounsin, Lei uit China->Melbourne, Joanna uit New Zealand, Tanja uit Finland en Nathalie ook ergens uit de US. Zo leuk om iedereen te leren kennen, verhalen te horen en ervaringen uit te wisselen.

Donderdagochtend een uitgebreidere rondleiding en uitleg gehad, in het peuterhuis midden tussen de lieve snotneuzen gezeten (het is in Pemba nu winter, dus heel veel kids zijn verkouden, loopneuzen, hoestjes etc, dus ja, echt tussen de snotneuzen!). ZO grappig, eerst kijken 10 paar oogjes je een beetje op hun hoede aan, dan is er 1 kereltje dat dapper genoeg is om een stapje dichterbij te doen en nog geen minuut later ben je helemaal bedolven onder de kleine kids, gewoon genieten!
Om 11 uur is er iedere dag een les van de mission school (dat is de 3 maanden school door Iris georganiseerd die je kunt volgen als je echt interesse hebt om de zending in te gaan) die ook open is voor de visitors en Heidi sprak, dus zijn we met een hele groep gaan luisteren. Heel erg gaaf! 's Middags was er een grote beach party voor alle kids omdat het de nationale onafhankelijkheidsdag van Mozambique was, dus dat was echt mazzel hebben. Bijna geen foto's van deze middag, omdat ik non stop met de kids in de Indische oceaan heb gespeeld, wat was dat leuk! Victor, een peuter van 3 die een klein beetje bang is voor water maar het stiekem ook wel errug leuk vindt, heeft heel de tijd om mijn nek gebungeld en toen hij ontdekte dat hij zelf ook kon spetteren zonder de spetters in z'n ogen te krijgen, was hij helemaal om, hij vondt het heerlijk. De temperatuur van het water is heerlijk en met geen mogelijkheid koud te noemen, en het was vloed, dus we hebben echt lol gehad. De kids kregen aan het eind van de middag allemaal een soda (=cola, want dat vinden ze hier nou eenmaal het lekkerste) en gingen stuiterend en vol energie terug naar de base.
Vrijdagochtend ben ik voor het eerst naar de clinic geweest (er waren nog 2 andere verpleegkundigen op bezoek dezelfde tijd als ik en dus hebben we de clinic uren een beetje verdeeld om niet iedereen voor de voeten te lopen en bovendien is er genoeg te doen, dus geen enkele kans om je te vervelen!). De clinic hier is een huisartsenpost met een beetje extra zal ik maar zeggen. Er wordt gratis zorg gegeven aan de kids die bij Iris wonen, aan de medewerkers en aan iedereen uit Pemba die komt. De deuren staan iedere dag open. Hoofdpijn, hoestjes, keelpijn en buikpijn zijn aan de orde van de dag, maar zo nu en dan zie je ook behoorlijk bizarre dingen voorbij komen. Wondzorg is een van de dingen die ook veel voorkomt en een van de eerste patienten had een behoorlijk vergevorderde elephantiasis, en dat zag er niet fraai uit! Maar de verpleegkundige (4) en arsten (2) doen wat ze kunnen met de middelen die ze hebben en waar de patienten dat zelf willen, wordt er met ze gebeden. De clinic is niet zo groot, dus je hebt snel door wat je waar kunt vinden en de eenvoudigere wondverzorgingen waren voor mij ook prima te doen, dus ik heb me hier zeker nuttig kunnen maken. Er is trouwens niet veel gaande op verloskundig gebied. Er worden geen zwangerenconsultaties gehouden en er zijn ook geen bevallingen of zo in de clinic (op 2 situaties het afgelopen jaar na dan, maar dat is een verhaal apart). Dus wat dat betreft, heb ik geen spannende verhalen te melden, haha! Maar het was evengoed 'leuk' om veel van de theorie van de tropencursus nu in de praktijk te zien (eem meisje van 4 met malaria, heel veel huidinfecties, etc).

Na een maaltje rijst en bonen (overal eten ze hier 2x per dag warm, had ik dat al eens gezegd?) hebben we met 6en onze tas ingepakt om mee te gaan op de bush outreach. De wat? Jazeker, een heuse echte bush outreach. Oftewel een groep Mozambicaanse pastors, een groep mission school studenten en de bezoekers die dat willen gaan een weekend lang naar afgelegen dorpen in de bush. En het vervoer ging op z'n afrikaans, alle bagage in een vrachtwagen, en alle mensen tussen, op en naast die bagage ook in de laadruimte van de vrachtwagen! Wat een ervaring, maar ik moet er wel bij zeggen dat we voornamelijk op de hoofdweg hebben gereden en dat het zeker niet slecht was, een goede kans om degenen met wie je de dagen door gaat brengen beter te leren kennen :) en ik had dit zeker niet willen missen. Eenmaal op de plaats van bestemming hebben we ons tentendorp opgebouwd (alles bij elkaar stonden er zeker 25 tentjes) en zijn we naar het dorp gereden om op het dorpsplein een film over het leven van Jezus te laten zien in Makua (dat is de lokale taal in deze provincie). Er waren zo'n 400 mensen die kwamen kijken en het was echt heel bijzonder om hierbij te mogen zijn. Na afloop van de film hebben we met veel mensen mogen bidden en uiteindelijk waren we superlaat weer terug in ons tentendorp (de generator had opstartproblemen, dus we konden de film pas veel later starten dan de bedoeling was... welcome to Africa!). Een aantal Mozambicanen was bij de tenten gebleven om ons avondeten klaar te maken en ik moet zeggen dat spagetti met tonijn nog nooit zo lekker gesmaakt heeft als toen. Na een flinke truckrit, een avond in het zand zitten en een enorme stofboel, hebben we ons met een paar wet wipes (van de natte verfrissingsdoekjes) een beetje toonbaar gemaakt en zijn toen zo ongeveer uitgeteld in onze slaapzak gekropen (ik deelde een tent met Desiree, een zuid-afrikaanse). De volgende ochtend was er een haan zo vriendelijk om zijn gekraai ten gehore te geven om HALF VIJF dus we waren alweer vroeg wakker...! Maar in elk geval waren we heel blij met onze tent (Brent, een van de andere visitors die mee was op outreach was in de haast zijn tent vergeten, en sliep dus in de open lucht... dat beviel toch niet zo goed, dus de tweede nacht is hij met de bewakers in de vrachtwagen gaan liggen, iets beter). Vroeg uit de veren dus, maar wel fit. De dag was behoorlijk relaxed, we hadden een trouwdienst (echt heel leuk en bijzonder om een mozambicaanse bruiloft mee te mogen maken, en waar wij het vreemd zouden vinden om een hele groep vreemden op een bruiloft te hebben, vond dit koppel het juist geweldig dat er een hele groep van Iris op hun bruiloft was).
Meestal gaat een deel van het medical team mee op outreach, maar dat was dit weekend niet het geval. Om toch de nodige wondzorg te kunnen bieden had Carol (een van de long-term missionaries bij Iris) een medical box samengesteld met allerlei materialen die mogelijk handig zouden kunnen zijn bij wondzorg, en omdat ik de enige in het team was met een medische achtergrond, was de box en de bijbehorende wondzorg mijn pakkiean. En dat vond ik helemaal niet erg!!! Niet dat ik een expert ben op het gebied van wondzorg, maar met een stoomcursus en gezond verstand, kom je een heel eind. En het merendeel van de wonden die je voor je neus krijgt zijn oud, en ontsmettig is het allerbelangrijkste. Dus die middag kwamen er druppelsgewijs continu mensen langs die voor het een of ander hulp wilden. Veel wondjes en wonden op voeten (iedereen loopt op blote voeten) of ellebogen en natuurlijk kids met kapotte knieen na het voetballen. Eigenlijk allemaal heel erg basic. Tot er een man voor mijn neus stond die wilde dat ik naar zijn voet keek. En ik moest echt even 3 keer kijken voor ik doorhad wat er aan de hand was. Op het eerste gezicht zag het er echt heel lelijk uit, een groot litteken (over zijn halve voet), op een paar plekjes open en zijn tenen stonden ook wat vreemd. Wat heet, toen ik ging tellen, kwam ik niet verder dan 4... Nou heb je bij de meeste dingen geen vertaling nodig, maar hier heb ik toch even iemand gevraagd die me kon helpen om deze man te vragen wat er nou precies gebeurd was! En dat was me nogal een verhaal. Hij was een paar maanden geleden gewoon aan het wandelen geweest, toen hij door een cobra in zijn voet werd gebeten (ehhmm, cobra??? jazeker, zo'n fijne grote wurgslang!). Das bijzonder vervelend, maar op zich is een cobra geen giftige slang, dus niet meteen levensgevaarlijk. Maar de infectie die hij daarop ontwikkelde met gangreen in zijn teen was dat zo ongeveer wel. Dus op die manier was hij zijn teen kwijtgeraakt en mag hij nog van geluk spreken dat hij de rest van zijn voet nog wel heeft. Nu zag de wond er op zich heel netjes uit toen ik al het zand en stof weg had gepoetst, echt mooi zal het wel niet worden, maar het geneest echt beter dan je zou denken na dit verhaal. Dus dat was mijn kennismaking met basic wondzorg in de Afrikaanse bush. Interesting!
En zo zou ik nog uren door kunnen schrijven, er is nog zo veel te vertellen en zoveel te laten zien, maar ik ga het laatste stukje voor later bewaren. De zon gaat hier bijna onder en ik ga genieten van een prachtige Tanzaniaanse zonsondergang. Nu en morgen nog, en dan moet ik het weer doen met de Nederlandse zonsondergangen (en geloof me, die zijn lang niet zo mooi!). Lieve allemaal, ik mis jullie stiekem best wel en heb zin om jullie allemaal weer te zien, maar ik ga Afrika zo missen!! Het is echt een geweldige tijd geweest en het was voor mij een eerste kennismaking met Afrika, maar dit gaat zeker niet de laatste zijn.
Heel veel groetjes en tot heel snel,
Rachel

Cultuur...

Hoi allemaal,
zomaar even een heel kort berichtje tussendoor, ik weet het, gisteren ook al een lang bericht kunnen posten, maar aangezien we toch een half uurtje internettijd hebben, kan ik daar maar beter gebruik van maken! Superlieve reacties allemaal, wat leuk om dat hier steeds in je inbox te krijgen, dank jullie wel (of eigenlijk moet ik natuurlijk zeggen 'asante sana'!)
Afspraken maken gaat hier een beetje anders dan in Nederland zal ik maar zeggen om een leuk eufemisme te gebruiken! Vandaag bijvoorbeeld, we hadden een groep amerikanen ontmoet op het centrum waar we logeren en zij zouden met een busje eerst naar het vliegveld worden gebracht en dan naar seal point, waar ze de hele middag zouden blijven en aan het begin van de avond weer terug naar het centrum. He, dat is handig dachten wij, want wij moesten ook eerst naar het vliegveld, dan wilden we graag winkelen (in de buurt van seal point) en dan aan het eind van de middag terug leek een prima plan. Dus dat was snel afgesproken, prijs van het busje gedeeld en voor niet al te veel geld de hele dag onder de pannen, ideaal (dachten we).
De reden dat we op het vliegveld moesten zijn was mijn ticket naar Mozambique (huh, had je dat dan nog niet geregeld??? Nou nee, want de maatschappij waarmee ik moet vliegen staat op een europese zwarte lijst en kon ik dus vanuit Nederland niet boeken en bovendien is het hier heel normaal om een ticket 1 dag van tevoren te kopen, dus daar kijkt niemand van op). 1 probleempje, je moet contant betalen en je hebt hier wel overal geldautomaten die visa accepteren, maar een mastercard is een heel ander verhaal (tip: ga je ooit naar Afrika, vertrouw er dan NIET op dat je met een mastercard geld uit de muur kunt halen, want dat gaat niet snel lukken). Dus dat hadden we goed nagevraagd en onze chauffeur wist 100% zeker dat je op het vliegveld met een mastercard kon pinnen. OK, daar vertrouw je dan op. Ehhmmm, niet doen dus, want er was geen enkele automaat die mastercard accepteerde. Als nuchtere en liefst redelijk goed georganiseerde (ahum...) nederlandse begon ik toch een beetje in paniek te raken omdat ik toch echt heel graag morgen naar Mozambique wil! Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk is het gelukt, maar je moet echt niet vragen hoe!!! Sommige cultuurdingetjes zijn voor ons toch even slikken zal ik maar zeggen :)
In elk geval, morgen lekker naar Mozambique en genieten van mijn laatste week in Afrika. Wat vliegt de tijd!
Heel veel groetjes en liefs enzo,
Rachel

Laaste dagen in Tanzania...

Hoi allemaal,
zo heb je een week lang geen internet en zo kun je om de 2 dagen even op het www. Wel heel fijn! Dit keer heb ik iets langer de tijd, dus ik hoop dat ik lekker veel verhalen kwijt kan (als de computer het uithoudt tenminste, is al 1x gecrasht...!).
Het is hier nog steeds heerlijk weer. Overdag 26-29 graden en 's avonds en 's nachts koelt het hier in Tabora flink af. En dat is ook erg fijn! Over een paar uurtjes vliegen we terug naar Dar es Salaam, dan zijn we weer erg blij met de airco 's nachts, want daar koelt het dus niet zo veel af. Maar echt, dat zonnetje, altijd een zuchtje wind... HEERLIJK!!!

En by the way, die busrit van het vorige blogje hadden we echt niet willen missen, hoor! Was een avontuur op zich en we hebben er nog veel lol om gehad. Voor de terugweg zaterdag was trouwens een lift voor ons geregeld, dus dat was helemaal luxe.
Maar nu die ziekenhuisdag, ik had jullie een uitgebreid verslag beloofd, dus...
's Ochtends werden we door de Matrone van het ziekenhuis verwacht en hebben we eerst een stukje algemene info gekregen over het Nkinga Hospital (trouwens, de matrone noemt zichzelf als ze de telefoon opneemt 'mama nestore' en als je dan bedenkt dat het een hele lieve en beetje strenge dame van middelbare leeftijd is, is dat wel heel grappig! Voor wie de serie de dolle tweeling gelezen heeft, ze paste zo in het plaatje van de matrone van de kostschool waar die meiden op zaten!). Na dat algemene praatje mochten we werkelijk overal een kijkje nemen. Als eerste in het lab. En het is geweldig om te zien hoeveel handwerk er hier nog gedaan wordt (een eldorado voor de echte scheikundeliefhebber!), maar ook een aantal machines werkten goed en in de praktijk kunnen ze de meeste testen gewoon doen. Er werken in het hele ziekenhuis (officieel 150 bedden, onofficieel meestal 200-300 patienten) 4 artsen, die steeds in tweetallen dienst hebben, echt niet voor te stellen hoe die mannen moeten werken! Er zijn 4 afdelingen, de surgery ward (OK-patienten, vooral veel orthopedie en allerlei buik-OK's, de medical ward (soort interne afdeling, malaria, TBC, allerlei HIV/AIDS gebonden infecties), de pediatric ward (kinderafdeling en prematurenkamer) en de maternity ward (hoe kan het ook anders, kraam-, zwangerenafdeling en verloskamers). En dan is er natuurlijk de OK, waar we ook een uitgebreide rondleiding kregen (stel je voor, we moesten ons wel omkleden, maar mochten vervolgens overal gewoon komen. zelfs van de OK waar een spoedoperatie bezig was, mochten we foto's maken, deuren worden gewoon wagenwijd opengeslagen maar omdat we geen mondkapje droegen mochten we niet naar binnen... :).
Het was leuk om te zien de de patienten het helemaal leuk vonden dat er bezoek uit het westen was, van alle kanten kwamen er vragen om hen toch zeker ook op de foto te zetten! Overdag zijn de meeste patienten (met en zonder bed)gewoon lekker buiten en ze hebben steeds een linkervleugel en een rechtervleugel op iedere afdeling (mannen en vrouwen) en daartussenin een mooi aangelegd tuingedeelte, dat zag er echt goed uit! Verder zijn het vooral kleine 8 persoonskamers en op iedere afdeling 2 3 persoonskmers. Een IC of zo is er niet, maar de meest kritieke patienten liggen wel op de kamer naast de zusterspost met ramen ertussen, dus kunnen op die manier behoorlijk in de gaten worden gehouden.
Na echt een heel uitgebreide rondleiding zijn we even naar ons huisje gegaan waar Juliana een lekkere lunch klaar had gemaakt (Juliana is jarenlang gewend om voor Zweden te koken, en weet dus dat wij europeanen graag malse kip eten, in tegenstelling tot de tanzanianen, die liever een taaiere kippenpoot eten, dus we hadden echt lekkere malse kip, heerlijk!)

Na de lunch zijn Marije en ik heel snel terug gegaan, want we mochten de middag meekijken op de verloskamers! Nou ja, meekijken... Ik had een aantal handschoenen in mijn zak zitten voor het geval dat, en daar was ik heel blij mee!
Toen we binnenkwamen, was de overdracht net bezig, dus hoorden we meteen een beetje hoe het er voor stond, er waren 4 vrouwen die moesten gaan bevallen. 1 dame die prematuur gebroken vliezen had (ergens tussen 30 en 35 weken zwanger) en koorst, dus zij werd ingeleid (4e kindje, 3e keer prematuur). 2 dames die ww hadden en ook 2x een keizersnee gehad bij vorige zwangerschappen (6e kind en 3e kind) en 1 dame die ging bevallen van haar 6e kind en waar alles prima ging.
Wij dus eerst mee langs de kamers om ook te horen hoe het op de zwangerenkamer was. En toen we terugkwamen was de eerste dame net bevallen van een klein prematuur mannetje van 1800 gram (de verloskundige van t ziekenhuis was mee op de zwangerenkamer en de bevalling is door een student gedaan zonder supervisie, is hier de gewoontste zaak van de wereld). En dat ventje had het niet makkelijk, de enige ondesteuning die ze hier kunnen geven is zuurstof via een neusbrilletje en dat kreeg hij dus. Langzaam maar zeker knapte hij wel wat op en een half uurtje na de geboorte vond Mary (de verloskundige) het tijd dat hij naar de prematurenkamer ging. Dus ze wikkelde hem in zo'n prachtige afrikaanse doek en zou zo terug zijn...
Maar ze was de VK nog niet af of ik hoor de dame in het laatste bed (6e kind, geen bijzonderheden) roepen en hoewel ik geen swahili versta was het meer dan duidelijk dat ze persdrang had. Dus wat doe je dan: handschoenen aan! De haartjes waren al zichtbaar en ik had geen idee waar ik materialen kon vinden of wat hier gebruikelijk is, maar een bevalling doen is geen punt en zolang Mary in geen velden of wegen te bekennen is (en de studenten met z'n 5en ochtenddienst hadden, maar geen enkele student late dienst), dacht ik: dan pak ik die kleine aan. En zo ongeveer toen het koppie al geboren was kwam Mary terug, ze was niet eens verbaasd dat ik een bevalling aan het doen was, ze pakte gewoon een setje en gaf een doek aan om de kleine af te drogen. Dus dat was mijn allereerste bevalling in Afrika, nauwelijks een uur op de verloskamers! En hoewel ik natuurlijk niet kon praten met de dame in kwestie, ging het toch heel soepeltjes, echt een ervaren moeder. Ze heeft een kereltje van 2800 gram gekregen (net gewicht, gemiddelde is hier 2500 gram) en hij brulde nog voordat zijn voeten geboren waren :)
Echt leuk en heel bijzonder, ben nog steeds helemaal enthousiast als ik eraan denk.
Maar daar houdt het verhaal niet op, want er waren nog steeds die 2 dames die 2 keizersnedes in hun voorgeschiedenis hadden. En toen de arts een rondje kwam lopen rond 3 uur, was de knoop heel snel doorgehakt, ze zouden allebei opnieuw een keizersnee krijgen (net als in Nederland). Die arts is trouwens de oom van Barnabas, heel grappig, een klein wereldje hier. Nou, de kans om een keizersnee te zien lieten we natuurlijk niet schieten. Dus wij vragen of we allebei 1 keizersnee mee mochten kijken (de OK's zijn niet groot en we wilden niet in de weg lopen), maar daar was geen sprake van, we moesten toch echt allebei met beide keizersnedes meekomen. Ook goed, graag zelfs! Dus wij dachten dat we gewoon in een hoekje zouden kijken en dat Mary mee zou gaan om de kindjes op te vangen (want dat is hier ook de taak van de verloskundige). Maar niets daarvan, wij waren toch medical personnel en ik was zelfs midwife, dus het was helemaal niet nodig dat Mary ook mee zou gaan, de opvang van de kindjes konden wij toch prima met z'n tweeen doen? Dus zo gezegd, zo gedaan (we stonden al op de OK en de arts was al bijna begonnen toen we daar achter kwamen trouwens!) Dus we hebben die kids opgevangen (de opvangtafel is niets meer dan een schuine tafel met een doek erover, er is een ambuballon om met omgevingslucht te beademen en als dat nodig is kan het suction systeem even van de OK tafel geleend worden om wat slijm weg te zuigen uit het neusje en mondje). Maar gelukkig hadden allebei de baby's een prima start en daar waren we wel erg blij mee. Echt heel bijzonder en we hebben een geweldige middag gehad. Ik voelde me helemaal in m'n element, echt waar, wat is de verloskunde toch een superleuk vak!!!
Aan het einde van de middag nog even bij dat prematuur geboren mannetje gaan kijken op de prematurenkamer. Couveuses of zo hebben ze niet, hij lag lekker warm in de doeken gewikkeld en had een zuurstofkapje voor (zo eentje die wij bij volwassenen gebruiken om wat zuurstof bij te geven, z'n hele gezichtje zat bedekt!), maar daarmee ging het op dat moment in elk geval redelijk goed met hem, al heeft hij waarschijnlijk nog een hoop hindernissen te nemen.
Toen we rond 19.00 terug kwamen in ons huisje waren we moe maar heel blij met een middagje Afrikaanse verloskamers. Zo veel gezien in zo'n korte tijd en er zijn nog wel meer verhalen te vertellen, maar daar heb ik de tijd niet meer voor.

Hmm, wat zal ik verder nog even snel vertellen? Owja, had ik al verteld dat we van een deel van het ingezamelde geld in overleg met Barnabas en Paul (coordinator van SAN in Tabora) begin deze week al 160 kg rijst en 100 kg bonen hadden gekocht om uit te delen aan de families? Door SAN was al gezorgd voor een flinke voorraad schoolmaterialen die hard nodig waren, maar tijdens de bezoeken was al een paar keer ter sprake gekomen dat veel families moeite hadden om voldoende eten te kopen omdat de voedselprijzen zo sterk zijn gestegen de afgelopen tijd. En daarom was het dus echt heel gaaf om juist rijst en bonen te kopen, dat is hier toch de basis van het dagelijkse eten. Zaterdagmiddag zijn alle families bij elkaar gevraagd te komen in het 'kantoor' van SAN en hebben we de schoolspullen en het eten uitgedeeld. Echt waar, het was ontroerend om te zien hoe blij de gezinnen hiermee waren! We hadden aan het eind nog een 5 zakken rijst/bonen over en Paul weet precies de situatie van alle gezinnen, dus hij kon goed zeggen welke familie het nog extra hard kon gebruiken (oa Tatu en haar familie uit het vorige blogverhaal) en dus hebben we alles goed uit kunnen delen. Echt ongelofelijk, 5 kg rijst en 3 kg bonen per zak en dan zie je Tatu met 2 van die zakken op haar hoofd ontspannen naar huis wandelen! Dat moeten wij eens proberen, de rijst zou alle kanten op strooien en ik denk dat we het geen 300 meter volhouden...
Mijn tijd zit erop, strakjes vliegen we naar Dar es Salaam en dan zit ik woensdag opnieuw in het vliegtuig, opweg naar Mozambique.
Heel veel liefs en groetjes en zo,
Rachel

Een busrit om nooit te vergeten!!!

Hoi lieve allemaal,
wat leuk om al die reacties op de blog te lezen echt waar, dat is gewoon een cadeautje als je hier in Tabora in een aftands internetcafetje zit (maar, dat moet gezegd, snel internet en airco, dus je hoort mij niet klagen!!). Het eerste bericht is nog steeds spoorloos, maar ik heb opnieuw maar een half uurtje en van de afgelopen 2 dagen is zo veel te vertellen...!!!
Ik begin bij het begin, namelijk de busrit naar het Nkinga Hospital (klopt, het is blijkbaar Nkinga ipv Kinga, heeft de Donald Duck toch gelijk dat ze alle afrikaanse opperhoofden N... noemen :). De busrit zou zo'n 3-4 uur duren en Barnabas had ons al gewaarschuwd dat ze niet de beste bussen inzetten op deze buslijn omdat het regelrecht de bushbush in is... Nou, dat klopte, het was een normale breedte bus, maar dan met 2 stoelen - gangpad - 3 stoelen. En wat voor stoelen, even niet nadenken over het aantal zweterige mensen dat daar al op hebben gezeten... Maar goed, we waren al heel blij dat we zitplaatsen hadden. Het gaat hier trouwens zo dat de kaartjes (stoelgebonden) vantevoren verkocht worden en dat in de eerste paar honderd meter de chauffeur nog zo'n 20 mensen extra meeneemt en wat zij betalen is gewoon een 'aanvulling' op het loon van de chauffeur. Gevolg: een overvolle, uitpuilende bus. Maar goed, wij dus blij met onze zitplaatsen aan het open raampje. Dat raampje was heel erg fijn voor de frisse lucht, maar de hoeveelheid stof die naar binnen waait is werkelijk niet te beschrijven. Ik ben nog nooit zo stoffig geweest en het woordje 'stofhappen' heeft ineens een hele nieuwe dimensie gekregen :). Maar goed, we waren op weg en hoewel we compleet door elkaar geschud werden ging alles prima. Tot ongeveer een uur na vertrek. Wij zaten toevallig boven het rechter dubbele achterwiel en schoten ineens ongeveer een meter omhoog van een enorme knal onder ons en een vijfdubbele lading stof die extra binnen waaide. De bus slingerde wat en werd toen snel stilgezet. Een beetje snapse lezer heeft het al in de gaten: klapband. En wat voor een (of liever gezegd, twee!!). Dus iedereen de bus uit en er werd begonnen met sleutelen. Een reserveband is geen probleem, kwestie van verwisselen en 10 minuten later weer verder. Maar we hadden dus 2 lekke banden en om een lang verhaal kort te maken, we hebben 2 uur in de brandende zon liggen luieren, muziekje erbij, handdoekje over ons hoofd en flink zonnebrand gesmeerd. Maar na die 2 uur hadden we weer 2 goede banden en konden we verder. Moet je je eens voorstellen hoe dat tafereeltje er in Nederland uit zou zien, mopperende mensen, verhitte gezichten, brullende baby's (want geen extra flesje meegenomen). Maar niets van dat hier hoor, iedereen zoekt een plekje om te zitten, de baby's liggen lekker in de draagdoek en men wacht rustig af. De dame die vanuit een dorpje verderop met een grote mand bananen kwam voor de verkoop had trouwens een errug goede dag!
Wij blij dat we verder konden en het ging een hele tijd goed, tot ongeveer een half uurtje voor Nkinga, toen opnieuw een knal en vervolgens bij ieder rondje van het wiel een doffe dreun. Foute boel dachten wij, maar daar dacht de chauffeur heel anders over, die reed gewoon door. En wij zitten daar, recht boven het wiel met onze voetjes op de wielkas, bonk, bonk, bonk, bonk, bonk... Eerst dachten we, het zal wel, maar toen de wielkas eerst heter en heter werd, er vervolgens stoom af begon te komen en ten slotte vonkjes weg begonnen te springen hebben we toch een ander plekje opgezocht!!! (er waren al op verschillende plaatsen mensen uitgestapt, dus die ruimte was er).
Maar uiteindelijk met wat vertraging veilig aangekomen in Nkinga, echt een heel erg mooi ziekenhuis. We hadden ook een mooi huisje (ingericht door Zweedse zendelingen, dus ik voelde me meteen thuis). Marije eerst onder de douche en die zei enthousiast dat het welliswaar koud water is, maar een lekkere stevige straal. Klinkt goed (weet je nog, wij op en top stoffig), dacht ik. Dus toen het mijn beurt was zette ik de kraan flink open en... gebeurt er niets! Geen druppel, niks lekkere straal. De waterdruk was weggevallen, gebeurd blijkbaar wel vaker. Dus werd er snel een emmer voor mij gehaald en had ik 10 liter water om een centimeter dikke stoflaag weg te poetsen... Jammer dat het een witte handdoek was, anders had ik nog de illusie gehad dat ik een beetje schoon was geworden :). Moet wel gezegd, Juliana de vrouw die voor ons kookte, had werkelijk het lekkerste eten dat je voor kunt stellen gekookt, dus we hebben heerlijk aan de rijst met kip in tomatensaus gezeten.
Ik merk dat de tijd werkelijk voorbij vliegt, en dat ik zelfs geen tijd meer heb om iets over Nkinga te vertellen. Heel kort toch even, we hebben het daar geweldig gehad, 's morgens een uitgebreide rondleiding door het hele ziekenhuis gehad en werkelijk overal mogen kijken, en 's middags de hele middag op de verloskamers gewerkt (huh, gewerkt?? jazeker, gewerkt). Een dag om nooit meer te vergeten.
Zo snel als ik kan vertel ik jullie meer, maar nu laat ik jullie nog even in spanning want m'n internettijd is op.
Heel veel liefs en groetjes vanuit een heerlijk zonnig Tanzania (wat een lekker klimaat, dat ga ik missen!!!)
Rachel

eindelijk bericht uit Tanzania - het is hier geweldig!

Jambo jambo,
zo, dat heeft jullie geduld wel even op de proef gesteld...!!! Maar nu zit ik toch voor een klein half uurtje op het internet en heb ik de kans om een berichtje achter te laten. Ergens tussen Tanzania en Nederland is nog een berichtje onderweg over de eerste week in Kasulu, heb geen idee wanneer die aan gaat komen, maar het lijkt er op dat daar iets is misgegaan... Maar dat komt nog wel.
Laat ik eerst even vertellen dat het hier echt helemaal geweldig is!!! Heerlijk weer, de meest gastvrije mensen die je je voor kunt stellen en de kinderen... Als die beginnen te lachen, dan ben je al gesmolten voor je het in de gaten hebt :). Het is echt genieten en de tijd gaat veel te snel.
Ik kan wel met 1001 verhalen beginnen, maar laat ik allereerst iets vertellen over de afgelopen dagen. We hebben namelijk de kans gekregen om heel veel kinderen thuis op te zoeken. Dit zijn allemaal kinderen die door SAN ondersteund worden en ze komen uit heel verschillende situaties, sommigen hebben alleen nog hun moeder, anderen zijn wees en worden door familieleden opgevangen, weer anderen worden door buren of zo verzorgd. Het is wel heel mooi hoe het hier de gewoonste zaak van de wereld is om een of meer kinderen mee in het gezin op te nemen als dat nodig is.
En wij mochten dus veel van deze kinderen thuis opzoeken, een praatje maken en wat cadeautjes uitdelen. Heel indrukwekkend. Bij sommige gezinnen lijkt het uiterlijk heel goed te gaan, net huisje, kids zien er verzorgd uit etc. En bij andere gezinnen is het ook uiterlijk heel goed zichtbaar dat het gezin het behoorlijk moeilijk heeft. En het voelt ook wel dubbel om dan als 'rijke muzungu' binnen te komen, als de koningin onthaald te worden en op de enige stoelen gezet te worden die ze hebben. Maar als je hun verhalen hoort en hoort hoe blij de kids en hun verzorgers zijn dat ze bezoek krijgen, als je al die blije gezichtjes ziet en als je de meest ontroerende big hug ever krijgt van een heel klein broos oma'tje, dan weet je waarom je hier bent.
Zo was er Faida, een echte giebelende puber van 13, die eerst een beetje verlegen was, maar toen we vroegen wat ze het liefste deed, heel enthousiast begon te vertellen over haar grootste hobby, nl hardlopen. Of het nu 100 m of 1000 m was, ze draaide haar hand er niet voor om. Echt een superleuke meid die dankzij SAN nu weer naar de middelbare school kan.
Of Tatou, een lieve jonge vrouw van 18 die doordat haar moeder 12 uur per dag moet werken om de eindjes aan elkaar te knopen voor haar drie jongere broertjes en zusjes moest zorgen (Mohammed, Mohammed en Asha). Met de hulp van SAN voor dit gezin kunnen nu niet alleen alle kids weer naar school, maar kan ook Tatou haar droom om verpleegkundige te worden in vervulling laten gaan.
En dan Michael, een superklein en pittig mannetje, dat al 8 bleek te zijn (hij was zo groot als een kind van 5, had alleen een koppie wat wel verraadde dat hij toch echt ouder moest zijn). Met die korte beentjes van hem kon hij zo veel snelheid maken dat hij alle grotere jongens eruit liep met voetballen. En by the way, een voetbal is hier niet veel meer dan een grote prop afvalpapier met touw wat tot iets wat op een bal lijkt is geknutseld, maar de kids kunnen er prima mee vooruit en het is hun grote schat!
Zo kan ik nog tijden doorvertellen... We hebben van alle kids foto's mogen maken en bij elk bezoekje hebben we ook een kort verhaaltje geschreven, dus als ik weer terugben of meer tijd heb, dan komen er nog veel meer verhalen, beloofd!
Het kan zijn dat ik zo redelijk abrupt het berichtje afbreek, maar mijn tijd zit er bijna op en ik wil gewoon zo veel mogelijk vertellen, dus ik schrijf net zo lang door als kan!
De vluchten die we hebben gehad, zijn prima gegaan. Binnenlandse vluchten met AirTanzania, the wings of Kilimanjaro. En die slogan zijn ze duidelijk trots op, want die wordt werkelijk te pas en te onpas gebruikt...!
Straks gaan we een busrit meemaken van 3-4 uur in een rammelende Tanzaniaanse bus op weg naar Kinga hospital, waar we 2 dagen rond mogen lopen, erg leuk (dat ziekenhuis gedeelte dan, die busrit moeten we nog maar afwachten :). We maken hier geweldige dingen mee, zien veel van het land en hebben adelaars (een kleiner soort, spanwijdte ca 1,5 meter) nestelen in de mangoboom tegenover ons huisje! Regelmatig bezoek van allerlei soorten hagedissen (solokoto in Swahili) en een haan die om 4 uur al begint te kraaien. We genieten met volle teugen en missen jullie stiekem ook wel een beetje.
Heel veel liefs, groetjes en meer, ook van Marije!
Rachel

Nog 7 dagen, 8 uur, 4 minuten en 28 seconden...!

Jaja, 't komt nu echt dichtbij, ik kan bijna niet meer wachten! Wat een vooruitzicht. Het weekend nu vrij voor de allerlaatste voorbereidingen (en geloof me, op het laatste moment bedenk je altijd allerlei dingen die je ook nog moet regelen), dan nog 3 dagen werken en dan... De lucht in! Stefan was net nog even hier en hij had muziek van Israel Houghton & New Breed bij zich, even snel in Itunes geladen dus ik zit lekker op de bank te swingen terwijl ik aan het typen ben. Geen betere muziek om lekker in de stemming te komen! Zet even je volume vol open en klik op play, dan waan je je in Cape Town South Africa bij een gigantisch live concert... Genieten gewoon!



Haha, even insferen noemen ze dat :) Heerlijk!

Verder gaat het hier allemaal prima. En: GROOT NIEUWS, langverwacht, wanneer horen we nog eens iets van de spaarpotten en meer van dat. Klopt, het heeft even geduurd voor ik de spaarpotten op heb gehaald, maar ja, hoe langer ze staan in de winkels, hoe langer mensen de kans hebben om hun wisselgeld erin te doen. Maar vanmiddag heb ik dan toch alle spaarpotten opgehaald en guess what, dat was niet mis!!! Geen mooi grafiekje nu, maar om maar gelijk met de deur in huis te vallen:

de spaarpotten hebben alles bij elkaar 266,25 eruo opgeleverd. Met de bijdrages van verschillende winkeliers erbij, maakt dat een kleine 400 euro voor Tanzania, is dat niet geweldig!

En dat met een relatief simpele actie. Echt heel gaaf, vooral omdat de winkeliers en veel klanten hartstikke enthousiast zijn. Ik had best een leuke opbrengst verwacht, maar dit is echt meer dan ik had gedacht, goed toch!

Verder ga ik er nu geen heel lang bericht van maken, ik ga lekker mijn bedje opzoeken en een paar uurtjes slapen. Morgen weer genoeg te doen. De boerenbond plunderen zodat er genoeg brokjes en kattenbakkorrels in huis zijn voor Dolly, m'n huisje poetsen en uitzoeken of ik genoeg kofferruimte heb... De koffer staat al in de kamer en er ligt ook al een hele berg spullen bij die mee moeten, en speaking of size, dat gaat dus niet passen...! Tsja, was eigenlijk wel te verwachten, maar daar moet ik dus nog even op puzzelen :) Met het gewicht zit het trouwens wel goed, dus ik moet toch maar gaan kijken hoe ik nog een extra tas mee kan nemen zonder dat ik in Tanzania/Mozambique meteen op zoek moet naar een kofferdrager... Het is toch wel handig als ik alles zelf mee kan sjouwen :)

Owja, ook wel leuk om even te vertellen, ik heb al 3 lessen portugees gehad! Ola, como estas? Muito bem!! Echt een mooie taal, grappig om te merken dat je met frans en engels en een (welliswaar ver weggezakt) beetje latijn, toch wel veel woorden herkent. Baby is bebe en bewegen is mexer, dus ik kan in elk geval vragen of de dame in kwestie haar baby nog goed voelt bewegen, das alvast heel handig (en als ze dan sim zegt, bedoelt ze ja :) )

Hoe het met de blog gaat als ik eenmaal in de tropische tropen zit, weet ik niet. Ik hoop zo nu en dan even op internet te kunnen en dan laat ik natuurlijk weten hoe het gaat. Misschien worden dat maar hele korte kattebelletjes, en of het gaat lukken om dan ook al een paar foto'tjes te laden, is maar helemaal de vraag, maar ik ga in elk geval mijn best doen! Zou toch wel heel leuk zijn om jullie een beetje op de hoogte te houden, maar ik zal wel zien. Als ik terug kom (3 juli, klinkt nog ver weg he!) dan komt er zekersteweten een heel uitgebreid verslag, en dan ook zeker met foto's! Ik heb nu een geheugenkaartje waar ik 2500 foto's op kan maken en een superfijn klein lichtgewicht camera'tje, dus...

Ik laat snel weer van me horen!
Groetjes, Rachel

Het aftellen is nu echt begonnen

Zo, dat is een hele tijd geleden dat ik nog een blog gepost heb op deze site, veel te lang geleden eigenlijk! Maar... des te meer nieuwtjes ik nu te vertellen heb!
Allereerst vragen steeds meer mensen naar de opbrengsten van de spaarpotten. Nou, dat weet ik nog niet. Huh, zul je misschien denken, die had je toch al opgehaald? Dat was idd wel de bedoeling, maar de winkeliers vonden het eigenlijk nog te vroeg, ga maar na, als ze nog een maand langer kunnen blijven staan, hebben mensen ook een maand langer de kans om hun wisselgeld in de potten te stoppen! En dat laat ik me natuurlijk geen 2x zeggen! Dus volgende week is het echt collecting time, dan gaan ze toch echt opgehaald worden, maar tot die tijd blijven ze mooi staan waar ze staan. Nader bericht volgt dus!

Verder heb ik nog meer nieuws te melden, vooral over de planning van de hele reis. Zoals jullie weten ga ik naar Tanzania. Waarom zeg je dat nu, dat staat toch al in de titel van de blog, denk je misschien. Klopt, maar de invulling van de laatste week was nog niet rond. Even terug. 6 juni vertrek ik naar Dar Es Salaam, hoofdstad van Tanzania. Dan gaan we met de groep eerst naar Kigoma, aan de andere kant van het land. Daar helpen we mee in een enorme gospel conferentie met naar schatting zo'n 100.000 bezoekers. Zo veel ?!? Jazeker, zo veel! Dat duurt een kleine week en dan gaan we door naar Tabora, centraal Tanzania, waar het Salama project is. Dat is het opvangproject voor kinderen die hun familie zijn kwijtgeraakt door de AIDSepidemie. Alle foto's enzo die je al in eerdere blog-berichtjes hebt kunnen zien, komen uit Tabora. We zijn bijna 2 weken bij deze kinderen, om gekke, leuke, gezellige activiteiten met hen te ondernemen en om gewoon van hen te houden en te ze te laten zien dat ze er mogen zijn, dat ze waardevol zijn en dat ze een toekomst hebben, misschien wel veel mooier dan ze hadden kunnen dromen. Daar kijk ik echt naar uit, het wordt zeker weten en onvergetelijke ervaring. En als ik zo de tot nu toe ingezamelde spulletjes bekijk, hebben we ook echt leuke dingen om uit te delen (en iedereen die meekomt op deze reis neemt spullen mee, dus dat komt helemaal goed).

Wat jullie trouwens ook nog niet weten is dat ik op de tropencursus een verpleegkundige heb ontmoet, Marije, ongeveer mijn leeftijd, die graag een soortgelijke reis wilde maken om een eerste kennismaking te hebben met life the african way (en ja, natuurlijk is Afrika immens groot en is Tanzania maar een klein stukje daarvan en zelfs nog een heel toegankelijk stukje, maar toch is het echt wel even iets anders dan ons eigen Nederlandje). Tijdens de cursus kwam natuurlijk ter sprake dat ik deze reis ging maken en eigenlijk was voor Marije de beslissing toen vrij snel gemaakt en zij gaat mee naar Tanzania, echt superleuk!!! Ter plekke, om alles samen te kunnen beleven en gewoon iemand te hebben met wie je alles kunt delen, maar ook nu al in de voorbereidingen leven we samen naar de reis toe en eenmaal terug in Nederland is het heel fijn om iemand te hebben die alles ook zelf heeft meegemaakt, we zullen nog vaak genoeg terugkijken op de reis. 'weet je nog, toen... en owja, dat was zo gaaf... en tsjonge, dat was wel heel heftig, he...'. We zijn allebei dolenthousiast en kunnen nu echt bijna niet meer wachten!!!

Maar terug naar de planning van de reis. Dus eerst kleine week gospelcampagne, dan naar de kinderen in Tabora en dan weer terug naar Dar es Salaam. En daar eindigt de georganiseerde reis. De meeste reizigers vliegen dan ook weer terug naar hun eigen land, waar dat dan ook is (en Marije moet dan ook terug naar Nederland, zij heeft haar vakantie al op het laatste moment kunnen switchen en degenen die zelf ook op een ziekenhuisafdeling werken kunnen wel een beetje inschatten hoe lastig dat al was :)). Maar ik had nog een weekje vakantie en heb mijn retourticket dus ook een week later geboekt (wees nou eerlijk, als je kunt kiezen tussen een week thuis zijn en een week in Tanzania, dan is die keuze natuurlijk niet zo moeilijK!). Die week wilde ik het liefste vullen door ergens in een ziekenhuis een kijkje te nemen, je bent verloskundige of je bent het niet zullen we maar zeggen. Dus ik heb dat op verschillende manieren geprobeerd, maar kreeg hier niet echt voet aan de grond.

Tot er vorige week een grote gospelconferentie in Nederland was (TRIN in Zwolle), waar ik zelf niet naar toe ging in eerste instantie (nachtdienst), maar waar de voorgangers van mijn kerk (zie links als je meer wilt lezen) wel waren. Een van de gastsprekers was Heidi Baker. Wie is dat, zul je denken. Heidi Baker is een zendelinge in Mozambique. Zij woont daar sinds 1995 met haar man Rolland en heeft een geweldig werk opgezet onder de straatkinderen. In de afgelopen jaren heeft zij inmiddels voor meer dan 10.000 (!!!) kinderen onderdak verzorgd, ze heeft meer dan 6.000 kerken gesticht, ze hebben veel scholen opgericht waar ze zorgen dat alle kinderen die opgevangen worden ook een goede opleiding krijgen en ze hebben in Pemba (noord-mozambique waar hun 'basis' is) een clinic. En dat is natuurlijk heel erg interessant.

En om een heel lang verhaal hier even beknopt weer te geven, op een heel bijzondere manier heb ik een ontmoeting gehad met Heidi Baker, we hebben een half uur met haar gesproken over het werk van Iris Ministries (zo heet haar organisatie) en over de clinic en de laatste week ga ik niet naar een ziekenhuis in Tanzania, maar (en dat had je nu al wel geraden) naar Mozambique, naar de clinic in Pemba om daar rond te kijken, mijn handen uit de mouwen te steken waar mogelijk en natuurlijk ook om tijd met de kinderen door te brengen (want er zijn daar altijd en overal kids en wie mij een beetje kent, weet wel dat ik dan dus zeker met de kids bezig zal zijn).

Dit is dus geen verandering van de plannen of een totaal onverwachte move, maar wel een supergeweldige kans om de laatste week die toch nog open stond in te vullen op een hele mooie manier. En het leuke is dat er een directe vlucht is van Dar es Salaam naar Pemba. Pemba ligt ook aan de Indische Oceaan, zo'n 400 km ten zuiden van Dar es Salaam (Mozambique ligt direct onder Tanzania en Pemba ligt dan weer helemaal in het noorden van Mozambique). Ongeveer een uurtje vliegen. En die vlucht gaat maar 2x per week, maar qua vluchtdata enzo komt dat echt supergoed uit, gaaf he!

Het wordt echt een geweldige reis, een chance of a lifetime en nu het zo dichtbij komt, kan ik bijna niet meer wachten! Op de volgende blog hoeven jullie zeker niet zo lang te wachten als op dit bericht, ik hou jullie op de hoogte en vind het leuk om van jullie te horen.

Heel veel groetjes en tot blogs,
Rachel

PS: van Tanzania heb ik al verschillende foto's op de site gezet, maar wil je vast een voorproefje van Mozambique, dan moet je zeker eens een kijkje nemen op de site van Iris (zij lijstje met links). Als je doorklikt naar de foto gallery, dan krijg je echt de meest bijzondere en mooie foto's te zien. Zo gaaf wat daar allemaal gebeurd en wat ze allemaal doen (en check die oceaan!).