Welkom op mijn weblog

Hoi!

Leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog. Je vindt hier alle in's en out's over mijn reizen naar Afrika.

Na een gedegen voorbereiding en 2 keer 'proeven', is het nu zover. Eind maart vlieg ik naar Mozambique, om 3 maanden later naar Madagascar te vliegen om daar met Caroline, een engelse verloskundige, een baby-opvanghuis op te richten. Een thuis voor achtergelaten baby's. Niet zomaar te vondeling gelegd, maar gedumpt op de vuilnisbelt. Hopeloze situatie, zou je misschien zeggen, maar dat is zeker niet zo! Er is altijd hoop, er zijn altijd kansen, bij God is er altijd een nieuw begin.

He raises the poor out of the dust
and lifts the needy out of the ash heap
that He may seat him with princes
-- Psalm 113:7-8 --

En daar mogen wij handen en voeten aan geven. Hoe, wat, waar? dat lees je op deze blog!

Groetjes, Rachel

dinsdag 23 juni 2009

Cultuur...

Hoi allemaal,
zomaar even een heel kort berichtje tussendoor, ik weet het, gisteren ook al een lang bericht kunnen posten, maar aangezien we toch een half uurtje internettijd hebben, kan ik daar maar beter gebruik van maken! Superlieve reacties allemaal, wat leuk om dat hier steeds in je inbox te krijgen, dank jullie wel (of eigenlijk moet ik natuurlijk zeggen 'asante sana'!)
Afspraken maken gaat hier een beetje anders dan in Nederland zal ik maar zeggen om een leuk eufemisme te gebruiken! Vandaag bijvoorbeeld, we hadden een groep amerikanen ontmoet op het centrum waar we logeren en zij zouden met een busje eerst naar het vliegveld worden gebracht en dan naar seal point, waar ze de hele middag zouden blijven en aan het begin van de avond weer terug naar het centrum. He, dat is handig dachten wij, want wij moesten ook eerst naar het vliegveld, dan wilden we graag winkelen (in de buurt van seal point) en dan aan het eind van de middag terug leek een prima plan. Dus dat was snel afgesproken, prijs van het busje gedeeld en voor niet al te veel geld de hele dag onder de pannen, ideaal (dachten we).
De reden dat we op het vliegveld moesten zijn was mijn ticket naar Mozambique (huh, had je dat dan nog niet geregeld??? Nou nee, want de maatschappij waarmee ik moet vliegen staat op een europese zwarte lijst en kon ik dus vanuit Nederland niet boeken en bovendien is het hier heel normaal om een ticket 1 dag van tevoren te kopen, dus daar kijkt niemand van op). 1 probleempje, je moet contant betalen en je hebt hier wel overal geldautomaten die visa accepteren, maar een mastercard is een heel ander verhaal (tip: ga je ooit naar Afrika, vertrouw er dan NIET op dat je met een mastercard geld uit de muur kunt halen, want dat gaat niet snel lukken). Dus dat hadden we goed nagevraagd en onze chauffeur wist 100% zeker dat je op het vliegveld met een mastercard kon pinnen. OK, daar vertrouw je dan op. Ehhmmm, niet doen dus, want er was geen enkele automaat die mastercard accepteerde. Als nuchtere en liefst redelijk goed georganiseerde (ahum...) nederlandse begon ik toch een beetje in paniek te raken omdat ik toch echt heel graag morgen naar Mozambique wil! Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk is het gelukt, maar je moet echt niet vragen hoe!!! Sommige cultuurdingetjes zijn voor ons toch even slikken zal ik maar zeggen :)
In elk geval, morgen lekker naar Mozambique en genieten van mijn laatste week in Afrika. Wat vliegt de tijd!
Heel veel groetjes en liefs enzo,
Rachel

maandag 22 juni 2009

Laaste dagen in Tanzania...

Hoi allemaal,
zo heb je een week lang geen internet en zo kun je om de 2 dagen even op het www. Wel heel fijn! Dit keer heb ik iets langer de tijd, dus ik hoop dat ik lekker veel verhalen kwijt kan (als de computer het uithoudt tenminste, is al 1x gecrasht...!).
Het is hier nog steeds heerlijk weer. Overdag 26-29 graden en 's avonds en 's nachts koelt het hier in Tabora flink af. En dat is ook erg fijn! Over een paar uurtjes vliegen we terug naar Dar es Salaam, dan zijn we weer erg blij met de airco 's nachts, want daar koelt het dus niet zo veel af. Maar echt, dat zonnetje, altijd een zuchtje wind... HEERLIJK!!!

En by the way, die busrit van het vorige blogje hadden we echt niet willen missen, hoor! Was een avontuur op zich en we hebben er nog veel lol om gehad. Voor de terugweg zaterdag was trouwens een lift voor ons geregeld, dus dat was helemaal luxe.
Maar nu die ziekenhuisdag, ik had jullie een uitgebreid verslag beloofd, dus...
's Ochtends werden we door de Matrone van het ziekenhuis verwacht en hebben we eerst een stukje algemene info gekregen over het Nkinga Hospital (trouwens, de matrone noemt zichzelf als ze de telefoon opneemt 'mama nestore' en als je dan bedenkt dat het een hele lieve en beetje strenge dame van middelbare leeftijd is, is dat wel heel grappig! Voor wie de serie de dolle tweeling gelezen heeft, ze paste zo in het plaatje van de matrone van de kostschool waar die meiden op zaten!). Na dat algemene praatje mochten we werkelijk overal een kijkje nemen. Als eerste in het lab. En het is geweldig om te zien hoeveel handwerk er hier nog gedaan wordt (een eldorado voor de echte scheikundeliefhebber!), maar ook een aantal machines werkten goed en in de praktijk kunnen ze de meeste testen gewoon doen. Er werken in het hele ziekenhuis (officieel 150 bedden, onofficieel meestal 200-300 patienten) 4 artsen, die steeds in tweetallen dienst hebben, echt niet voor te stellen hoe die mannen moeten werken! Er zijn 4 afdelingen, de surgery ward (OK-patienten, vooral veel orthopedie en allerlei buik-OK's, de medical ward (soort interne afdeling, malaria, TBC, allerlei HIV/AIDS gebonden infecties), de pediatric ward (kinderafdeling en prematurenkamer) en de maternity ward (hoe kan het ook anders, kraam-, zwangerenafdeling en verloskamers). En dan is er natuurlijk de OK, waar we ook een uitgebreide rondleiding kregen (stel je voor, we moesten ons wel omkleden, maar mochten vervolgens overal gewoon komen. zelfs van de OK waar een spoedoperatie bezig was, mochten we foto's maken, deuren worden gewoon wagenwijd opengeslagen maar omdat we geen mondkapje droegen mochten we niet naar binnen... :).
Het was leuk om te zien de de patienten het helemaal leuk vonden dat er bezoek uit het westen was, van alle kanten kwamen er vragen om hen toch zeker ook op de foto te zetten! Overdag zijn de meeste patienten (met en zonder bed)gewoon lekker buiten en ze hebben steeds een linkervleugel en een rechtervleugel op iedere afdeling (mannen en vrouwen) en daartussenin een mooi aangelegd tuingedeelte, dat zag er echt goed uit! Verder zijn het vooral kleine 8 persoonskamers en op iedere afdeling 2 3 persoonskmers. Een IC of zo is er niet, maar de meest kritieke patienten liggen wel op de kamer naast de zusterspost met ramen ertussen, dus kunnen op die manier behoorlijk in de gaten worden gehouden.
Na echt een heel uitgebreide rondleiding zijn we even naar ons huisje gegaan waar Juliana een lekkere lunch klaar had gemaakt (Juliana is jarenlang gewend om voor Zweden te koken, en weet dus dat wij europeanen graag malse kip eten, in tegenstelling tot de tanzanianen, die liever een taaiere kippenpoot eten, dus we hadden echt lekkere malse kip, heerlijk!)

Na de lunch zijn Marije en ik heel snel terug gegaan, want we mochten de middag meekijken op de verloskamers! Nou ja, meekijken... Ik had een aantal handschoenen in mijn zak zitten voor het geval dat, en daar was ik heel blij mee!
Toen we binnenkwamen, was de overdracht net bezig, dus hoorden we meteen een beetje hoe het er voor stond, er waren 4 vrouwen die moesten gaan bevallen. 1 dame die prematuur gebroken vliezen had (ergens tussen 30 en 35 weken zwanger) en koorst, dus zij werd ingeleid (4e kindje, 3e keer prematuur). 2 dames die ww hadden en ook 2x een keizersnee gehad bij vorige zwangerschappen (6e kind en 3e kind) en 1 dame die ging bevallen van haar 6e kind en waar alles prima ging.
Wij dus eerst mee langs de kamers om ook te horen hoe het op de zwangerenkamer was. En toen we terugkwamen was de eerste dame net bevallen van een klein prematuur mannetje van 1800 gram (de verloskundige van t ziekenhuis was mee op de zwangerenkamer en de bevalling is door een student gedaan zonder supervisie, is hier de gewoontste zaak van de wereld). En dat ventje had het niet makkelijk, de enige ondesteuning die ze hier kunnen geven is zuurstof via een neusbrilletje en dat kreeg hij dus. Langzaam maar zeker knapte hij wel wat op en een half uurtje na de geboorte vond Mary (de verloskundige) het tijd dat hij naar de prematurenkamer ging. Dus ze wikkelde hem in zo'n prachtige afrikaanse doek en zou zo terug zijn...
Maar ze was de VK nog niet af of ik hoor de dame in het laatste bed (6e kind, geen bijzonderheden) roepen en hoewel ik geen swahili versta was het meer dan duidelijk dat ze persdrang had. Dus wat doe je dan: handschoenen aan! De haartjes waren al zichtbaar en ik had geen idee waar ik materialen kon vinden of wat hier gebruikelijk is, maar een bevalling doen is geen punt en zolang Mary in geen velden of wegen te bekennen is (en de studenten met z'n 5en ochtenddienst hadden, maar geen enkele student late dienst), dacht ik: dan pak ik die kleine aan. En zo ongeveer toen het koppie al geboren was kwam Mary terug, ze was niet eens verbaasd dat ik een bevalling aan het doen was, ze pakte gewoon een setje en gaf een doek aan om de kleine af te drogen. Dus dat was mijn allereerste bevalling in Afrika, nauwelijks een uur op de verloskamers! En hoewel ik natuurlijk niet kon praten met de dame in kwestie, ging het toch heel soepeltjes, echt een ervaren moeder. Ze heeft een kereltje van 2800 gram gekregen (net gewicht, gemiddelde is hier 2500 gram) en hij brulde nog voordat zijn voeten geboren waren :)
Echt leuk en heel bijzonder, ben nog steeds helemaal enthousiast als ik eraan denk.
Maar daar houdt het verhaal niet op, want er waren nog steeds die 2 dames die 2 keizersnedes in hun voorgeschiedenis hadden. En toen de arts een rondje kwam lopen rond 3 uur, was de knoop heel snel doorgehakt, ze zouden allebei opnieuw een keizersnee krijgen (net als in Nederland). Die arts is trouwens de oom van Barnabas, heel grappig, een klein wereldje hier. Nou, de kans om een keizersnee te zien lieten we natuurlijk niet schieten. Dus wij vragen of we allebei 1 keizersnee mee mochten kijken (de OK's zijn niet groot en we wilden niet in de weg lopen), maar daar was geen sprake van, we moesten toch echt allebei met beide keizersnedes meekomen. Ook goed, graag zelfs! Dus wij dachten dat we gewoon in een hoekje zouden kijken en dat Mary mee zou gaan om de kindjes op te vangen (want dat is hier ook de taak van de verloskundige). Maar niets daarvan, wij waren toch medical personnel en ik was zelfs midwife, dus het was helemaal niet nodig dat Mary ook mee zou gaan, de opvang van de kindjes konden wij toch prima met z'n tweeen doen? Dus zo gezegd, zo gedaan (we stonden al op de OK en de arts was al bijna begonnen toen we daar achter kwamen trouwens!) Dus we hebben die kids opgevangen (de opvangtafel is niets meer dan een schuine tafel met een doek erover, er is een ambuballon om met omgevingslucht te beademen en als dat nodig is kan het suction systeem even van de OK tafel geleend worden om wat slijm weg te zuigen uit het neusje en mondje). Maar gelukkig hadden allebei de baby's een prima start en daar waren we wel erg blij mee. Echt heel bijzonder en we hebben een geweldige middag gehad. Ik voelde me helemaal in m'n element, echt waar, wat is de verloskunde toch een superleuk vak!!!
Aan het einde van de middag nog even bij dat prematuur geboren mannetje gaan kijken op de prematurenkamer. Couveuses of zo hebben ze niet, hij lag lekker warm in de doeken gewikkeld en had een zuurstofkapje voor (zo eentje die wij bij volwassenen gebruiken om wat zuurstof bij te geven, z'n hele gezichtje zat bedekt!), maar daarmee ging het op dat moment in elk geval redelijk goed met hem, al heeft hij waarschijnlijk nog een hoop hindernissen te nemen.
Toen we rond 19.00 terug kwamen in ons huisje waren we moe maar heel blij met een middagje Afrikaanse verloskamers. Zo veel gezien in zo'n korte tijd en er zijn nog wel meer verhalen te vertellen, maar daar heb ik de tijd niet meer voor.

Hmm, wat zal ik verder nog even snel vertellen? Owja, had ik al verteld dat we van een deel van het ingezamelde geld in overleg met Barnabas en Paul (coordinator van SAN in Tabora) begin deze week al 160 kg rijst en 100 kg bonen hadden gekocht om uit te delen aan de families? Door SAN was al gezorgd voor een flinke voorraad schoolmaterialen die hard nodig waren, maar tijdens de bezoeken was al een paar keer ter sprake gekomen dat veel families moeite hadden om voldoende eten te kopen omdat de voedselprijzen zo sterk zijn gestegen de afgelopen tijd. En daarom was het dus echt heel gaaf om juist rijst en bonen te kopen, dat is hier toch de basis van het dagelijkse eten. Zaterdagmiddag zijn alle families bij elkaar gevraagd te komen in het 'kantoor' van SAN en hebben we de schoolspullen en het eten uitgedeeld. Echt waar, het was ontroerend om te zien hoe blij de gezinnen hiermee waren! We hadden aan het eind nog een 5 zakken rijst/bonen over en Paul weet precies de situatie van alle gezinnen, dus hij kon goed zeggen welke familie het nog extra hard kon gebruiken (oa Tatu en haar familie uit het vorige blogverhaal) en dus hebben we alles goed uit kunnen delen. Echt ongelofelijk, 5 kg rijst en 3 kg bonen per zak en dan zie je Tatu met 2 van die zakken op haar hoofd ontspannen naar huis wandelen! Dat moeten wij eens proberen, de rijst zou alle kanten op strooien en ik denk dat we het geen 300 meter volhouden...
Mijn tijd zit erop, strakjes vliegen we naar Dar es Salaam en dan zit ik woensdag opnieuw in het vliegtuig, opweg naar Mozambique.
Heel veel liefs en groetjes en zo,
Rachel

zaterdag 20 juni 2009

Een busrit om nooit te vergeten!!!

Hoi lieve allemaal,
wat leuk om al die reacties op de blog te lezen echt waar, dat is gewoon een cadeautje als je hier in Tabora in een aftands internetcafetje zit (maar, dat moet gezegd, snel internet en airco, dus je hoort mij niet klagen!!). Het eerste bericht is nog steeds spoorloos, maar ik heb opnieuw maar een half uurtje en van de afgelopen 2 dagen is zo veel te vertellen...!!!
Ik begin bij het begin, namelijk de busrit naar het Nkinga Hospital (klopt, het is blijkbaar Nkinga ipv Kinga, heeft de Donald Duck toch gelijk dat ze alle afrikaanse opperhoofden N... noemen :). De busrit zou zo'n 3-4 uur duren en Barnabas had ons al gewaarschuwd dat ze niet de beste bussen inzetten op deze buslijn omdat het regelrecht de bushbush in is... Nou, dat klopte, het was een normale breedte bus, maar dan met 2 stoelen - gangpad - 3 stoelen. En wat voor stoelen, even niet nadenken over het aantal zweterige mensen dat daar al op hebben gezeten... Maar goed, we waren al heel blij dat we zitplaatsen hadden. Het gaat hier trouwens zo dat de kaartjes (stoelgebonden) vantevoren verkocht worden en dat in de eerste paar honderd meter de chauffeur nog zo'n 20 mensen extra meeneemt en wat zij betalen is gewoon een 'aanvulling' op het loon van de chauffeur. Gevolg: een overvolle, uitpuilende bus. Maar goed, wij dus blij met onze zitplaatsen aan het open raampje. Dat raampje was heel erg fijn voor de frisse lucht, maar de hoeveelheid stof die naar binnen waait is werkelijk niet te beschrijven. Ik ben nog nooit zo stoffig geweest en het woordje 'stofhappen' heeft ineens een hele nieuwe dimensie gekregen :). Maar goed, we waren op weg en hoewel we compleet door elkaar geschud werden ging alles prima. Tot ongeveer een uur na vertrek. Wij zaten toevallig boven het rechter dubbele achterwiel en schoten ineens ongeveer een meter omhoog van een enorme knal onder ons en een vijfdubbele lading stof die extra binnen waaide. De bus slingerde wat en werd toen snel stilgezet. Een beetje snapse lezer heeft het al in de gaten: klapband. En wat voor een (of liever gezegd, twee!!). Dus iedereen de bus uit en er werd begonnen met sleutelen. Een reserveband is geen probleem, kwestie van verwisselen en 10 minuten later weer verder. Maar we hadden dus 2 lekke banden en om een lang verhaal kort te maken, we hebben 2 uur in de brandende zon liggen luieren, muziekje erbij, handdoekje over ons hoofd en flink zonnebrand gesmeerd. Maar na die 2 uur hadden we weer 2 goede banden en konden we verder. Moet je je eens voorstellen hoe dat tafereeltje er in Nederland uit zou zien, mopperende mensen, verhitte gezichten, brullende baby's (want geen extra flesje meegenomen). Maar niets van dat hier hoor, iedereen zoekt een plekje om te zitten, de baby's liggen lekker in de draagdoek en men wacht rustig af. De dame die vanuit een dorpje verderop met een grote mand bananen kwam voor de verkoop had trouwens een errug goede dag!
Wij blij dat we verder konden en het ging een hele tijd goed, tot ongeveer een half uurtje voor Nkinga, toen opnieuw een knal en vervolgens bij ieder rondje van het wiel een doffe dreun. Foute boel dachten wij, maar daar dacht de chauffeur heel anders over, die reed gewoon door. En wij zitten daar, recht boven het wiel met onze voetjes op de wielkas, bonk, bonk, bonk, bonk, bonk... Eerst dachten we, het zal wel, maar toen de wielkas eerst heter en heter werd, er vervolgens stoom af begon te komen en ten slotte vonkjes weg begonnen te springen hebben we toch een ander plekje opgezocht!!! (er waren al op verschillende plaatsen mensen uitgestapt, dus die ruimte was er).
Maar uiteindelijk met wat vertraging veilig aangekomen in Nkinga, echt een heel erg mooi ziekenhuis. We hadden ook een mooi huisje (ingericht door Zweedse zendelingen, dus ik voelde me meteen thuis). Marije eerst onder de douche en die zei enthousiast dat het welliswaar koud water is, maar een lekkere stevige straal. Klinkt goed (weet je nog, wij op en top stoffig), dacht ik. Dus toen het mijn beurt was zette ik de kraan flink open en... gebeurt er niets! Geen druppel, niks lekkere straal. De waterdruk was weggevallen, gebeurd blijkbaar wel vaker. Dus werd er snel een emmer voor mij gehaald en had ik 10 liter water om een centimeter dikke stoflaag weg te poetsen... Jammer dat het een witte handdoek was, anders had ik nog de illusie gehad dat ik een beetje schoon was geworden :). Moet wel gezegd, Juliana de vrouw die voor ons kookte, had werkelijk het lekkerste eten dat je voor kunt stellen gekookt, dus we hebben heerlijk aan de rijst met kip in tomatensaus gezeten.
Ik merk dat de tijd werkelijk voorbij vliegt, en dat ik zelfs geen tijd meer heb om iets over Nkinga te vertellen. Heel kort toch even, we hebben het daar geweldig gehad, 's morgens een uitgebreide rondleiding door het hele ziekenhuis gehad en werkelijk overal mogen kijken, en 's middags de hele middag op de verloskamers gewerkt (huh, gewerkt?? jazeker, gewerkt). Een dag om nooit meer te vergeten.
Zo snel als ik kan vertel ik jullie meer, maar nu laat ik jullie nog even in spanning want m'n internettijd is op.
Heel veel liefs en groetjes vanuit een heerlijk zonnig Tanzania (wat een lekker klimaat, dat ga ik missen!!!)
Rachel

donderdag 18 juni 2009

eindelijk bericht uit Tanzania - het is hier geweldig!

Jambo jambo,
zo, dat heeft jullie geduld wel even op de proef gesteld...!!! Maar nu zit ik toch voor een klein half uurtje op het internet en heb ik de kans om een berichtje achter te laten. Ergens tussen Tanzania en Nederland is nog een berichtje onderweg over de eerste week in Kasulu, heb geen idee wanneer die aan gaat komen, maar het lijkt er op dat daar iets is misgegaan... Maar dat komt nog wel.
Laat ik eerst even vertellen dat het hier echt helemaal geweldig is!!! Heerlijk weer, de meest gastvrije mensen die je je voor kunt stellen en de kinderen... Als die beginnen te lachen, dan ben je al gesmolten voor je het in de gaten hebt :). Het is echt genieten en de tijd gaat veel te snel.
Ik kan wel met 1001 verhalen beginnen, maar laat ik allereerst iets vertellen over de afgelopen dagen. We hebben namelijk de kans gekregen om heel veel kinderen thuis op te zoeken. Dit zijn allemaal kinderen die door SAN ondersteund worden en ze komen uit heel verschillende situaties, sommigen hebben alleen nog hun moeder, anderen zijn wees en worden door familieleden opgevangen, weer anderen worden door buren of zo verzorgd. Het is wel heel mooi hoe het hier de gewoonste zaak van de wereld is om een of meer kinderen mee in het gezin op te nemen als dat nodig is.
En wij mochten dus veel van deze kinderen thuis opzoeken, een praatje maken en wat cadeautjes uitdelen. Heel indrukwekkend. Bij sommige gezinnen lijkt het uiterlijk heel goed te gaan, net huisje, kids zien er verzorgd uit etc. En bij andere gezinnen is het ook uiterlijk heel goed zichtbaar dat het gezin het behoorlijk moeilijk heeft. En het voelt ook wel dubbel om dan als 'rijke muzungu' binnen te komen, als de koningin onthaald te worden en op de enige stoelen gezet te worden die ze hebben. Maar als je hun verhalen hoort en hoort hoe blij de kids en hun verzorgers zijn dat ze bezoek krijgen, als je al die blije gezichtjes ziet en als je de meest ontroerende big hug ever krijgt van een heel klein broos oma'tje, dan weet je waarom je hier bent.
Zo was er Faida, een echte giebelende puber van 13, die eerst een beetje verlegen was, maar toen we vroegen wat ze het liefste deed, heel enthousiast begon te vertellen over haar grootste hobby, nl hardlopen. Of het nu 100 m of 1000 m was, ze draaide haar hand er niet voor om. Echt een superleuke meid die dankzij SAN nu weer naar de middelbare school kan.
Of Tatou, een lieve jonge vrouw van 18 die doordat haar moeder 12 uur per dag moet werken om de eindjes aan elkaar te knopen voor haar drie jongere broertjes en zusjes moest zorgen (Mohammed, Mohammed en Asha). Met de hulp van SAN voor dit gezin kunnen nu niet alleen alle kids weer naar school, maar kan ook Tatou haar droom om verpleegkundige te worden in vervulling laten gaan.
En dan Michael, een superklein en pittig mannetje, dat al 8 bleek te zijn (hij was zo groot als een kind van 5, had alleen een koppie wat wel verraadde dat hij toch echt ouder moest zijn). Met die korte beentjes van hem kon hij zo veel snelheid maken dat hij alle grotere jongens eruit liep met voetballen. En by the way, een voetbal is hier niet veel meer dan een grote prop afvalpapier met touw wat tot iets wat op een bal lijkt is geknutseld, maar de kids kunnen er prima mee vooruit en het is hun grote schat!
Zo kan ik nog tijden doorvertellen... We hebben van alle kids foto's mogen maken en bij elk bezoekje hebben we ook een kort verhaaltje geschreven, dus als ik weer terugben of meer tijd heb, dan komen er nog veel meer verhalen, beloofd!
Het kan zijn dat ik zo redelijk abrupt het berichtje afbreek, maar mijn tijd zit er bijna op en ik wil gewoon zo veel mogelijk vertellen, dus ik schrijf net zo lang door als kan!
De vluchten die we hebben gehad, zijn prima gegaan. Binnenlandse vluchten met AirTanzania, the wings of Kilimanjaro. En die slogan zijn ze duidelijk trots op, want die wordt werkelijk te pas en te onpas gebruikt...!
Straks gaan we een busrit meemaken van 3-4 uur in een rammelende Tanzaniaanse bus op weg naar Kinga hospital, waar we 2 dagen rond mogen lopen, erg leuk (dat ziekenhuis gedeelte dan, die busrit moeten we nog maar afwachten :). We maken hier geweldige dingen mee, zien veel van het land en hebben adelaars (een kleiner soort, spanwijdte ca 1,5 meter) nestelen in de mangoboom tegenover ons huisje! Regelmatig bezoek van allerlei soorten hagedissen (solokoto in Swahili) en een haan die om 4 uur al begint te kraaien. We genieten met volle teugen en missen jullie stiekem ook wel een beetje.
Heel veel liefs, groetjes en meer, ook van Marije!
Rachel