Nieuwe plannen...!

Bom dia allemaal,

voor iedereen die facebook of hyves heeft... Er staan veeeel foto's op mijn profielen, maar het lukt niet om grote hoeveelheden foto's op deze blog te laden, jammer jammer jammer, weet ik, maar een goede reden om je toch in de wondere wereld van facebook te begeven :) (of hyves natuurlijk, your choice)

Maar de titel van dit berichtje is niet voor niks 'nieuwe plannen', want jazekers, die nieuwe plannen zijn er! Van half oktober tot half december ga ik terug naar Mozambique!!! Huh? wie? wat? waar...? Eigenlijk heel simpel, als je erover aan het denken bent om echt voor langere tijd die kant op te gaan, is een goede voorbereiding essentieel. En die voorbereiding ligt op 2 terreinen. Ten eerste is het wel fijn om te weten wat het met je doet als je meer dan een weekje in Mozambique bent (in de allerwarmste tijd van het jaar...). Nu maak ik me daar eerlijk gezegd niet zo veel zorgen om, dat komt wel goed. Ben inmiddels een expert in bucket showers :) Maar het is ook belangrijk om te weten met welke doelen je naar de andere kant van de wereld gaat, wat je verwachtingen zijn, hoe je omgaat met humanitaire hulpverlening en ontwikkelingssamenwerking. En dat is de reden dat ik bij Iris ministries (de organisatie waar ik in Mzb op bezoek ben geweest en nu dus naartoe terug ga) een mission school ga doen van 9 weken. Dat is een opleiding/cursus/school (whatever!) gericht op ontwikkelingssamenwerking, maar dan vanuit een bijbels perspectief. Er komen sprekers van over de hele wereld hun ervaringen delen en hun verhaal vertellen en ik het er onwijs veel zin in. Alles is geregeld op het werk, dus... MOZAMBIQUE, HERE I COME!

Voor jullie als trouwe bloglezers ... (haha, slijm slijm) is dat natuurlijk ook goed nieuws, want deze blog blijft in de lucht :) Opnieuw met de voorbereidingen en natuurlijk als ik in Mozambique ben zal ik toch zeker proberen om 1x per week in een internetcafe'tje te zijn om jullie een beetje op de hoogte te houden van mijn doen en laten daar.

En gezien mijn Portugees op dit moment nog niet zo heel veel verder komt dan 'ola', 'como estas', 'como se chamas' en 'eu fallo un poco de portugues...' heb ik daar nog een flinke kluif aan (wees gerust, de lessen zijn gewoon in het engels, maar het zou toch leuk zijn om een beetje meer met de kids te kunnen praten!)

Wordt vervolgd!
Rachel

De clinic in Pemba

Hoi allemaal,

haha, ik krijg van verschillende kanten te horen dat ik wel errug lang van stof ben, dus ik ga mijn best doen om de verhalen wat beknopter te houden...

Maar jullie hebben nog een verslagje over de clinic in Pemba tegoed. De clinic? Wat houdt dat in? Op het terrein van Iris is een kleine huisartsenpost waar 2 huisartsen en 4 verpleegkundigen 5 dagen per week beschikbaar zijn voor allerlei soorten van medische hulp. In de eerste plaats voor de kids die bij Iris wonen en de long-term missionaries, maar ook voor alle inwoners van Pemba. Iedereen kan gratis op consult komen en als er medicatie nodig is, wordt die ook gratis meegegeven. Dat betekent dat een grote groep van de arme bevolking van Pemba nu toegang heeft tot medische zorg, terwijl dat voor het oprichten van de clinic voor hen niet mogelijk was. Er is wel een behoorlijk groot ziekenhuis in Pemba, maar daar moet direct betaald worden voor de zorg, en dat is voor een deel van de bevolking niet mogelijk. Gaaf dus dat de clinic van Iris er is.

En in die clinic heb ik de laatste dagen veel rondgelopen (alhoewel, zo groot is het niet, dus je rondje heb je snel klaar). De artsen en verpleegkundigen spreken allemaal redelijk tot goed portugees (ahh, wou dat ik dat al kon, dat maakt het zo veel makkelijker!) en Bili, een gast van een jaar of 20, vertaald voor hen zo nodig naar het Makua.

Allerlei verschillende situaties wisselen elkaar in een hoog tempo af. Veel snotneuzen, hoestende kids en mensen met hoofdpijn (het is winter in Mozambique, dus heersen er allerlei klassieke winter virusjes... kunnen wij ons niet voorstellen bij die temperatuur!). Maar ook behoorlijk wat mensen die komen voor wondzorg, veel kids met wormpjes, er komen mensen met huidinfecties, echt van alles.

Zo kwam er ook een dame van tegen de 40 die toch wat last van haar buik had, zich wat ongerust maakte en eigenlijk ook al 4 maanden niet ongesteld was geweest... Zwanger! En daar was ze dan weer heel erg blij mee. Dat zijn leuke dingen.

Het is een leuk team in de clinic, Eric een huisarts uit Belgie. Das handig, denk je dan, kun je gewoon Nederlands praten. Maar na 3 weken alleen maar engels voor mij, en sowieso alleen maar engels voor hem, zijn we na een minuutje of 10 maar overgegaan op engels met een beetje NL ertussendoor, want dat ging voor ons beiden veel makkelijker :). En Annelie, een gezellige verpleegkundige uit Zuid-Afrika (die in een ver verleden ook verloskunde heeft gedaan en een paar maanden terug de bevalling van een van de long-term missionaries). En Bridget, ook een vrolijke pleeg uit de VS (pleeg=verpleegkundige, maar dat hadden jullie vast al wel gesnapt). Carolyn is een verloskundige uit Bristol, die nu algemene ervaring op aan het doen is. Zij gaat binnen een half jaar een opvanghuis voor baby's en peuters opzetten in Madagascar (en dus op dit moment niet werkt als verloskundige, das wel jammer anders had ik graag van haar willen horen hoe dat allemaal in z'n werk ging in Pemba).

Kortom, ik heb me zeker niet hoeven vervelen daar en had al snel de weg gevonden. En na mijn wondzorgavonturen tijdens de outreach dat weekend, had ik mijn vuurdoop wel gehad, dus daar kon ik ook wel mee uit de voeten.

De foto's zijn inmiddels een heel eind uitgezocht, dus ik stel jullie geduld nog even op de proef, maar er wordt echt aan gewerkt. Of weet je wat, vooruit, hier is alvast een voorproefje...




Lijkt dat meisje met de rode trui niet sprekend op 'sister act' (in haar jonge jaren dan)??? Grappig he! En dat prachtige meisje wat ik daar in de draagdoek heb is Victoria, met haar zus Joanna die ons goed in de gaten houdt (uit het vorige berichtje).

Meer foto's volgen!
Ciao, Rachel

Terug op Nederlandse bodem!

Hoi allemaal,
wat een bijzondere tijd heb ik meegemaakt in Tanzania en Mozambique, iedere keer als ik dacht: 'nu heb ik het hoogtepunt gehad' kwam er weer een nieuw hoogtepunt. Ik ben viezer en stoffiger geweest dan ik ooit ben geweest, en het deed me niks (behalve dat ik onze douches nog veel meer ben gaan waarderen :). Ik heb op manieren gereisd waar we ons hier geen voorstelling van kunnen maken (sardientjes in een blikje komt in de buurt) en we hebben tijdens die ritten meer lol gehad dan ooit. Echt waar, ik ben gewoon gemaakt voor Afrika :), ik heb me daar zo thuis gevoeld, wow zo bijzonder. Zou zo weer terug willen...
Maar voorlopig gewoon weer lekker hier aan het werk, morgenavond de nachtdienst in en hopelijk een paar prachtige nederlandse baby's 'vanngen' deze week. Wat zijn er nog veel verhalen te vertellen, veel meer dan ik in een paar regels kwijt kan. De foto's ben ik uit aan het zoeken (het zijn er 2500, dus daar ben ik wel even zoet mee :), maar zodra ik daar een beetje verder mee ben, komt het foto-verslag er echt aan.
Terwijl ik hier zit te typen is een superlief poesje aan het potepoten in mijn benen, dus die ga ik ook maar een dikke knuffel geven. Hou de blog in de gaten, want er komt echt nog meer op, maar vandaag ben ik vooral aan het relaxen en bij aan het komen, wat een reis!
Iedereen bedankt voor al die lieve reacties, dat was iedere keer weer een leuke verrassing in verweggistan!
Heel veel groetjes en wordt vervolgd, Rachel

De kids in Pemba

Hoi hoi, daar ben ik weer. 2 berichtjes snel achter elkaar (ik heb hier non-stop internet acces, mag achter de computer kruipen zo vaak ik wil, goed he! maarre, dat betekent niet dat ik de hele dag binnen ga zitten, daar is het veel te mooi weer voor :) maar een snelle update kan best), maar ik heb ook zo veel te vertellen, dat hou je bijna niet voor mogelijk.
Ik was ergens halverwege de bush outreach gebleven dus daar ga ik maar gewoon door. Alhoewel, ik heb nog niets verteld over de kids in Pemba. En dat kan natuurlijk niet! Want er zijn altijd en overal heel veel kids in Pemba. Alleen op de Iris base wonen op dit moment zo'n 200 kinderen en de kinderen uit het dorp mogen ook vrij in en uit lopen, dus het is een gezellig drukke boel. Behalve tijdens de schooltijden, zie je echt altijd kinderen (en kun je bijna geen stap zetten zonder dat er ergens een kind op je af komt gevlogen en om je nek komt hangen). En wie mij een beetje kent, weet dat ik dat helemaal niet erg vindt :) Sommige kids die al lang bij Iris wonen, kennen een beetje engels en daarmee gooien ze dan ook meteen al hun charmes in de strijd, want je weet maar nooit of je een snoepje, dollars of iets om mee te spelen losgepeuterd krijgt... Als visitor krijg je duidelijke instructies om dat nou juist niet te doen, omdat ze deze begging cultuur niet aan willen moedigen, maar dat neemt niet weg dat de kids het toch blijven proberen. En nee zeggen is soms best lastig, maar gewoon tijd met de kids doorbrengen en bijvoorbeeld portugees van ze leren, is een veel betere manier om ze toch de aandacht te geven die ze zo graag willen.
En als er wat oudere meiden in de buurt zijn en je durft je staart los te maken, dan vliegen ze met z'n allen op je haren af en beginnen vlechtjes te maken, dat vinden ze helemaal geweldig (en is ook leuk, alleen zijn ze nou niet bepaald zachtzinnig met je haren, dus je hebt het risico vreemde gezichten te trekken...).
En dan heb je de kids die je in de clinic ziet. Zo is er Manasse, een meisje van 5 dat ruim een half jaar geleden een hele lelijke scheenbeenbreuk heeft opgelopen, echt een open breuk met bot dat aan alle kanten naar buiten prikte... Daarvoor is ze in het ziekenhuis geopereerd, maar de wond wil maar niet genezen. In het ziekenhuis doen ze niks, behalve steeds zeggen dat ze 2 maanden later maar eens terug moet komen (zelfs geen verband wordt er op haar wond gedaan, ongelofelijk). Manasse komt met haar moeder om de andere dag naar de clinic van Iris, waar ze in elk geval haar wond schoon houden en keer op keer opnieuw verbinden. Er is heel weinig wat ze kunnen doen (en wonder boven wonder loopt Manas gewoon rond te springen en lijkt ze er niet veel last van te hebben), maar voorkomen dat de wond geinfecteerd raakt is al heel belangrijk. Eigenlijk heeft ze een nieuwe operatie nodig om overtollig bot weg te halen en de huid te sluiten, maar dat wil het ziekenhuis niet doen. Dus op dit moment proberen ze honingverbanden en heel langzaamaan lijkt het toch iets beter te worden. Maar kun je je voorstellen, dan ben je 5 en heb je 3 keer per week dezelfde mensen die je been komen verzorgen (en geloof me, dat doet pijn!), dan zou je haar toch geen ongelijk geven als ze daar echt geen zin meer in heeft. Maar niets daarvan, ze komt lachend binnen, kent alle verpleegkundigen, kruipt met het grootste gemak op schoot en laat alles gewoon toe. Zo'n lieverd, die Manasse! Daar smelt je gewoon bij :)
En dan was er Joanna. Joanna is een leuke meid van 13 die in Mieze woont. Mieze (spreek uit mie-eezie)is een dorpje van Iris ongeveer een uurtje bij Pemba vandaan waar ca 20 kids wonen, een stuk kleinschaliger dus, maar ook heel erg gaaf. Iedere woensdag is er de mogelijkheid om als visitor een middagje naar Mieze te gaan, maar omdat ik woensdagavond ben gekomen en woensdagochtend weer ging, heb ik de Mieze outreach gemist (of in elk geval, dat dacht ik...). Maar op de terugweg van de bush outreach kwamen we zonder diesel te zitten en laat dat nou precies bij Mieze gebeuren! Dus we hebben om 7 uur 's avonds onze eigen Mieze outreach gehad :) Er zijn slechtere plekken te bedenken om 2 uur op een tank diesel te wachten, we hebben echt heel veel lol gehad. En een beetje op de achtergrond stond Joanna met een baby in een draagdoek. Dus ik naar haar toegelopen en in elk geval geprobeerd een praatje met haar te maken met de paar zinnetjes portugees die ik inmiddels ken. Het kleintje dat ze op haar rug droeg bleek Victoria te zijn, haar baby-zusje van ongeveer een jaar oud. Wat een droppie! En wat een lieve en zorgzame meid is Joanna. De cultuur in Mozambique is behoorlijk fysiek georienteerd, dus als je wilt laten zien dat je iemand waardeert, geef je haar een hug, ook al ken je haar nauwelijks (don't get me wrong, boys-boys, girl-girls, niet gemixt!). Dus ik gaf Joanna en haar zusje een hug, en ze liet me niet meer los. Wauw, dat deed wat met haar en met mij. Zo lief! Even later liet ze mij haar zusje dragen (zo'n lief warm hoopje baby slapend tegen je aan!), echt een bijzondere meid. Ze stond een beetje sipjes achteraan toen we aankwamen, en toen we weggingen had ze de grootste smile die ik ooit heb gezien (en ik ook!). Dat is waar je het om doet. Ik had nog wel uren in Mieze willen blijven, het was bijna jammer dat het maar 2 uur koste om diesel te regelen!
Ik ga eens kijken hoe het met de zee is gesteld. De zee waar we vanaf het FPCT centre op uitkijken is een zeearm die door Dar es Salaam stroomt, eigenlijk een soort mini waddengebied, want bij vloed stroomt het helemaal vol, en bij eb is het een modderige vlakte. Een uurtje geleden was het maximaal vloed, dus het water zal nu wel terug aan het trekken zijn en dat gaat behoorlijk rap, leuk om te zien. Het is vandaag trouwens niet zo warm, er staat een flinke wind en het is bewolkt. Ik vind het nog steeds heerlijk, graadje of 24, genieten, maar de Tanzanianen vinden het maar niks, die vinden het veel te koud! De keerzijde van dit mooie strand is trouwens dat je er alleen maar van een flinke afstand naar kunt kijken, vanwege het vele geweld hebben ze het pad wat er was om van het centre het strand op te komen moeten blokkeren en in plaats daarvan een dikke betonnen muur moeten bouwen, gewoon voor de veiligheid van de bezoekers en de mensen die hier wonen. Triest eigenlijk. Maar het blijft mooi om welliswaar op een afstandje toch te gaan zitten en gewoon lekker rond te kijken, genieten van al het moois om je heen en stiekem hopen dat er nog een keer een aap een kijkje komt nemen. Had ik al verteld dat ik hier op de laatste dag voor ik naar MZB ging een aap heb gezien?? Niet zo'n klein aapje, maar echt een flinke jongen die mij vanuit de boom 5 meter verderop met grote ogen aan zat te kijken! En ja, hij staat op de foto!!! Echt heel heel heel erg leuk om zomaar in het wild een aap te zien, leuker dan alle apen van de Apenheul bij elkaar, echt waar!
Ciao, Rachel

Een veel te korte superweek in Mozambique :-)

Salama iedereen!

Wauw, wauw, wauw, wauw, wauw! Zo, dat moest ik echt even kwijt. Wat is het een geweldige week geweest in Mozambique. Vandaag ben ik van Pemba terug gevlogen naar Dar es Salaam, heel erg lang in de rij gestaan bij de visa uitgifte balie en uiteindelijk een goedkoop transit visum gekregen voor deze ene dag ipv opnieuw een single entry 90 dagen visum, dus dat is goed nieuws. Dat is een ervaring op zich, zo'n visumgedoe om de haverklap (heb er inmiddels 3 verzameld in mijn paspoort). Je vult een boel papieren in (ze willen echt alles van je weten, zelfs hoeveel geld je beschikbaar hebt voor deze reis en het adres van je werkgever!), geeft die met je paspoort en gepast geld af aan een douanebeambte en je gaat op een bankje zitten wachten. En wachten... (vorige keer kwam ik rond 23.00 uur aan in Dar, das een betere tijd). En toen riep een douanemedewerker mijn naam, dus dacht ik, ha, ze zijn klaar. Maar nee, hij wilde alleen even weten hoe het met me ging (how are you, are you fine, nice, I'm fine too, nice to meet you). Ehhmmm, altijd vriendelijk zijn tegen douanemensen, dus ik braaf en vriendelijk geantwoord, om vervolgens weer naar m'n bankje gedirigeerd te worden om nog eens 3 kwartier te wachten. Ach ja, tijd is relatief en er zijn genoeg mensen om een praatje mee te maken.

Maar terug naar Mozambique. Het was echt heel bijzonder, van de allereerste tot de laatste minuut. Aan de hand van een hoop foto's kan ik een uitgebreider verslagje schrijven, maar ik ga nu proberen om jullie gewoon een beetje bij te praten en een idee te geven van een upsidedown weekje. Vorige week woensdag rond etenstijd kwam ik aan op de Iris base (de douane in Mozambique had haast, dus het hele gedoe met letters of invitation en vaccinatiecontrole sloegen ze voor het gemak maar over, paspoort en dollars, stempel zetten en snel doorlopen, zo kan het dus ook :). Mark en Jennifer, een echtpaar wat de hospitality voor hun rekening neemt, deden even een hele snelle rondleiding en toen gingen we naar de centrale keuken om een maaltijd te halen. En ik had mazzel, want ze eten op Iris 1x per week kip en dat was die dag, dus ik viel met mijn neus in de boter (de rest van de week is het rijst met bonen, en geloof het of niet, maar die smaken hartstikke goed). Die avond heb ik in het visitor centre gerelaxed en kennis gemaakt met de andere bezoekers (er zijn continu 20-40 bezoekers en iedere dag komen en gaan er mensen, een gezellige soms ietwat chaotische boel dus, maar echt een rustpunt op de basis en een heerlijke plek). En verder heb ik me heel snel aangepast aan de Mozambicaanse gewoonte om vroeg te gaan slapen en vroeg op te staan (letterlijk, half negen naar bed, half zes weer op, klinkt misschien heel raar voor onze Nederlandse oren, maar ik dit klimaat is dat precies wat je wil, en bovendien is het om half zes pikdonker, dus je hebt nog steeds het gevoel dat je een lekkere avond hebt). De kamer waar ik mocht slapen had 7 stapelbedden en ik mocht hoog en droog een bovenbunk in beslag nemen... En om extra kofferruimte te hebben maken ze de onderste bedden al behoorlijk hoog, dus dat betekent dat een bovenbed echt hoog is. En nou heb ik geen hoogtevrees, maar een wiebelig stapelbed met een matrasje (dun!) op 3 balken in de lengte en 3 in de breedte... Ach, ik moet toegeven dat ik even dacht "wat is dit?!", maar ik lag nog geen 2 minuten op bed en heb heerlijk geslapen onder m'n muskietennet, dus dat viel 100% mee. En we hadden echt een gezellige kamer met een gemixt gezelschap. Julia en Larissa uit Brazilie, Jill uit Briston, Tera uit Wiscounsin, Lei uit China->Melbourne, Joanna uit New Zealand, Tanja uit Finland en Nathalie ook ergens uit de US. Zo leuk om iedereen te leren kennen, verhalen te horen en ervaringen uit te wisselen.

Donderdagochtend een uitgebreidere rondleiding en uitleg gehad, in het peuterhuis midden tussen de lieve snotneuzen gezeten (het is in Pemba nu winter, dus heel veel kids zijn verkouden, loopneuzen, hoestjes etc, dus ja, echt tussen de snotneuzen!). ZO grappig, eerst kijken 10 paar oogjes je een beetje op hun hoede aan, dan is er 1 kereltje dat dapper genoeg is om een stapje dichterbij te doen en nog geen minuut later ben je helemaal bedolven onder de kleine kids, gewoon genieten!
Om 11 uur is er iedere dag een les van de mission school (dat is de 3 maanden school door Iris georganiseerd die je kunt volgen als je echt interesse hebt om de zending in te gaan) die ook open is voor de visitors en Heidi sprak, dus zijn we met een hele groep gaan luisteren. Heel erg gaaf! 's Middags was er een grote beach party voor alle kids omdat het de nationale onafhankelijkheidsdag van Mozambique was, dus dat was echt mazzel hebben. Bijna geen foto's van deze middag, omdat ik non stop met de kids in de Indische oceaan heb gespeeld, wat was dat leuk! Victor, een peuter van 3 die een klein beetje bang is voor water maar het stiekem ook wel errug leuk vindt, heeft heel de tijd om mijn nek gebungeld en toen hij ontdekte dat hij zelf ook kon spetteren zonder de spetters in z'n ogen te krijgen, was hij helemaal om, hij vondt het heerlijk. De temperatuur van het water is heerlijk en met geen mogelijkheid koud te noemen, en het was vloed, dus we hebben echt lol gehad. De kids kregen aan het eind van de middag allemaal een soda (=cola, want dat vinden ze hier nou eenmaal het lekkerste) en gingen stuiterend en vol energie terug naar de base.
Vrijdagochtend ben ik voor het eerst naar de clinic geweest (er waren nog 2 andere verpleegkundigen op bezoek dezelfde tijd als ik en dus hebben we de clinic uren een beetje verdeeld om niet iedereen voor de voeten te lopen en bovendien is er genoeg te doen, dus geen enkele kans om je te vervelen!). De clinic hier is een huisartsenpost met een beetje extra zal ik maar zeggen. Er wordt gratis zorg gegeven aan de kids die bij Iris wonen, aan de medewerkers en aan iedereen uit Pemba die komt. De deuren staan iedere dag open. Hoofdpijn, hoestjes, keelpijn en buikpijn zijn aan de orde van de dag, maar zo nu en dan zie je ook behoorlijk bizarre dingen voorbij komen. Wondzorg is een van de dingen die ook veel voorkomt en een van de eerste patienten had een behoorlijk vergevorderde elephantiasis, en dat zag er niet fraai uit! Maar de verpleegkundige (4) en arsten (2) doen wat ze kunnen met de middelen die ze hebben en waar de patienten dat zelf willen, wordt er met ze gebeden. De clinic is niet zo groot, dus je hebt snel door wat je waar kunt vinden en de eenvoudigere wondverzorgingen waren voor mij ook prima te doen, dus ik heb me hier zeker nuttig kunnen maken. Er is trouwens niet veel gaande op verloskundig gebied. Er worden geen zwangerenconsultaties gehouden en er zijn ook geen bevallingen of zo in de clinic (op 2 situaties het afgelopen jaar na dan, maar dat is een verhaal apart). Dus wat dat betreft, heb ik geen spannende verhalen te melden, haha! Maar het was evengoed 'leuk' om veel van de theorie van de tropencursus nu in de praktijk te zien (eem meisje van 4 met malaria, heel veel huidinfecties, etc).

Na een maaltje rijst en bonen (overal eten ze hier 2x per dag warm, had ik dat al eens gezegd?) hebben we met 6en onze tas ingepakt om mee te gaan op de bush outreach. De wat? Jazeker, een heuse echte bush outreach. Oftewel een groep Mozambicaanse pastors, een groep mission school studenten en de bezoekers die dat willen gaan een weekend lang naar afgelegen dorpen in de bush. En het vervoer ging op z'n afrikaans, alle bagage in een vrachtwagen, en alle mensen tussen, op en naast die bagage ook in de laadruimte van de vrachtwagen! Wat een ervaring, maar ik moet er wel bij zeggen dat we voornamelijk op de hoofdweg hebben gereden en dat het zeker niet slecht was, een goede kans om degenen met wie je de dagen door gaat brengen beter te leren kennen :) en ik had dit zeker niet willen missen. Eenmaal op de plaats van bestemming hebben we ons tentendorp opgebouwd (alles bij elkaar stonden er zeker 25 tentjes) en zijn we naar het dorp gereden om op het dorpsplein een film over het leven van Jezus te laten zien in Makua (dat is de lokale taal in deze provincie). Er waren zo'n 400 mensen die kwamen kijken en het was echt heel bijzonder om hierbij te mogen zijn. Na afloop van de film hebben we met veel mensen mogen bidden en uiteindelijk waren we superlaat weer terug in ons tentendorp (de generator had opstartproblemen, dus we konden de film pas veel later starten dan de bedoeling was... welcome to Africa!). Een aantal Mozambicanen was bij de tenten gebleven om ons avondeten klaar te maken en ik moet zeggen dat spagetti met tonijn nog nooit zo lekker gesmaakt heeft als toen. Na een flinke truckrit, een avond in het zand zitten en een enorme stofboel, hebben we ons met een paar wet wipes (van de natte verfrissingsdoekjes) een beetje toonbaar gemaakt en zijn toen zo ongeveer uitgeteld in onze slaapzak gekropen (ik deelde een tent met Desiree, een zuid-afrikaanse). De volgende ochtend was er een haan zo vriendelijk om zijn gekraai ten gehore te geven om HALF VIJF dus we waren alweer vroeg wakker...! Maar in elk geval waren we heel blij met onze tent (Brent, een van de andere visitors die mee was op outreach was in de haast zijn tent vergeten, en sliep dus in de open lucht... dat beviel toch niet zo goed, dus de tweede nacht is hij met de bewakers in de vrachtwagen gaan liggen, iets beter). Vroeg uit de veren dus, maar wel fit. De dag was behoorlijk relaxed, we hadden een trouwdienst (echt heel leuk en bijzonder om een mozambicaanse bruiloft mee te mogen maken, en waar wij het vreemd zouden vinden om een hele groep vreemden op een bruiloft te hebben, vond dit koppel het juist geweldig dat er een hele groep van Iris op hun bruiloft was).
Meestal gaat een deel van het medical team mee op outreach, maar dat was dit weekend niet het geval. Om toch de nodige wondzorg te kunnen bieden had Carol (een van de long-term missionaries bij Iris) een medical box samengesteld met allerlei materialen die mogelijk handig zouden kunnen zijn bij wondzorg, en omdat ik de enige in het team was met een medische achtergrond, was de box en de bijbehorende wondzorg mijn pakkiean. En dat vond ik helemaal niet erg!!! Niet dat ik een expert ben op het gebied van wondzorg, maar met een stoomcursus en gezond verstand, kom je een heel eind. En het merendeel van de wonden die je voor je neus krijgt zijn oud, en ontsmettig is het allerbelangrijkste. Dus die middag kwamen er druppelsgewijs continu mensen langs die voor het een of ander hulp wilden. Veel wondjes en wonden op voeten (iedereen loopt op blote voeten) of ellebogen en natuurlijk kids met kapotte knieen na het voetballen. Eigenlijk allemaal heel erg basic. Tot er een man voor mijn neus stond die wilde dat ik naar zijn voet keek. En ik moest echt even 3 keer kijken voor ik doorhad wat er aan de hand was. Op het eerste gezicht zag het er echt heel lelijk uit, een groot litteken (over zijn halve voet), op een paar plekjes open en zijn tenen stonden ook wat vreemd. Wat heet, toen ik ging tellen, kwam ik niet verder dan 4... Nou heb je bij de meeste dingen geen vertaling nodig, maar hier heb ik toch even iemand gevraagd die me kon helpen om deze man te vragen wat er nou precies gebeurd was! En dat was me nogal een verhaal. Hij was een paar maanden geleden gewoon aan het wandelen geweest, toen hij door een cobra in zijn voet werd gebeten (ehhmm, cobra??? jazeker, zo'n fijne grote wurgslang!). Das bijzonder vervelend, maar op zich is een cobra geen giftige slang, dus niet meteen levensgevaarlijk. Maar de infectie die hij daarop ontwikkelde met gangreen in zijn teen was dat zo ongeveer wel. Dus op die manier was hij zijn teen kwijtgeraakt en mag hij nog van geluk spreken dat hij de rest van zijn voet nog wel heeft. Nu zag de wond er op zich heel netjes uit toen ik al het zand en stof weg had gepoetst, echt mooi zal het wel niet worden, maar het geneest echt beter dan je zou denken na dit verhaal. Dus dat was mijn kennismaking met basic wondzorg in de Afrikaanse bush. Interesting!
En zo zou ik nog uren door kunnen schrijven, er is nog zo veel te vertellen en zoveel te laten zien, maar ik ga het laatste stukje voor later bewaren. De zon gaat hier bijna onder en ik ga genieten van een prachtige Tanzaniaanse zonsondergang. Nu en morgen nog, en dan moet ik het weer doen met de Nederlandse zonsondergangen (en geloof me, die zijn lang niet zo mooi!). Lieve allemaal, ik mis jullie stiekem best wel en heb zin om jullie allemaal weer te zien, maar ik ga Afrika zo missen!! Het is echt een geweldige tijd geweest en het was voor mij een eerste kennismaking met Afrika, maar dit gaat zeker niet de laatste zijn.
Heel veel groetjes en tot heel snel,
Rachel