Welkom op mijn weblog

Hoi!

Leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog. Je vindt hier alle in's en out's over mijn reizen naar Afrika.

Na een gedegen voorbereiding en 2 keer 'proeven', is het nu zover. Eind maart vlieg ik naar Mozambique, om 3 maanden later naar Madagascar te vliegen om daar met Caroline, een engelse verloskundige, een baby-opvanghuis op te richten. Een thuis voor achtergelaten baby's. Niet zomaar te vondeling gelegd, maar gedumpt op de vuilnisbelt. Hopeloze situatie, zou je misschien zeggen, maar dat is zeker niet zo! Er is altijd hoop, er zijn altijd kansen, bij God is er altijd een nieuw begin.

He raises the poor out of the dust
and lifts the needy out of the ash heap
that He may seat him with princes
-- Psalm 113:7-8 --

En daar mogen wij handen en voeten aan geven. Hoe, wat, waar? dat lees je op deze blog!

Groetjes, Rachel

zaterdag 20 juni 2009

Een busrit om nooit te vergeten!!!

Hoi lieve allemaal,
wat leuk om al die reacties op de blog te lezen echt waar, dat is gewoon een cadeautje als je hier in Tabora in een aftands internetcafetje zit (maar, dat moet gezegd, snel internet en airco, dus je hoort mij niet klagen!!). Het eerste bericht is nog steeds spoorloos, maar ik heb opnieuw maar een half uurtje en van de afgelopen 2 dagen is zo veel te vertellen...!!!
Ik begin bij het begin, namelijk de busrit naar het Nkinga Hospital (klopt, het is blijkbaar Nkinga ipv Kinga, heeft de Donald Duck toch gelijk dat ze alle afrikaanse opperhoofden N... noemen :). De busrit zou zo'n 3-4 uur duren en Barnabas had ons al gewaarschuwd dat ze niet de beste bussen inzetten op deze buslijn omdat het regelrecht de bushbush in is... Nou, dat klopte, het was een normale breedte bus, maar dan met 2 stoelen - gangpad - 3 stoelen. En wat voor stoelen, even niet nadenken over het aantal zweterige mensen dat daar al op hebben gezeten... Maar goed, we waren al heel blij dat we zitplaatsen hadden. Het gaat hier trouwens zo dat de kaartjes (stoelgebonden) vantevoren verkocht worden en dat in de eerste paar honderd meter de chauffeur nog zo'n 20 mensen extra meeneemt en wat zij betalen is gewoon een 'aanvulling' op het loon van de chauffeur. Gevolg: een overvolle, uitpuilende bus. Maar goed, wij dus blij met onze zitplaatsen aan het open raampje. Dat raampje was heel erg fijn voor de frisse lucht, maar de hoeveelheid stof die naar binnen waait is werkelijk niet te beschrijven. Ik ben nog nooit zo stoffig geweest en het woordje 'stofhappen' heeft ineens een hele nieuwe dimensie gekregen :). Maar goed, we waren op weg en hoewel we compleet door elkaar geschud werden ging alles prima. Tot ongeveer een uur na vertrek. Wij zaten toevallig boven het rechter dubbele achterwiel en schoten ineens ongeveer een meter omhoog van een enorme knal onder ons en een vijfdubbele lading stof die extra binnen waaide. De bus slingerde wat en werd toen snel stilgezet. Een beetje snapse lezer heeft het al in de gaten: klapband. En wat voor een (of liever gezegd, twee!!). Dus iedereen de bus uit en er werd begonnen met sleutelen. Een reserveband is geen probleem, kwestie van verwisselen en 10 minuten later weer verder. Maar we hadden dus 2 lekke banden en om een lang verhaal kort te maken, we hebben 2 uur in de brandende zon liggen luieren, muziekje erbij, handdoekje over ons hoofd en flink zonnebrand gesmeerd. Maar na die 2 uur hadden we weer 2 goede banden en konden we verder. Moet je je eens voorstellen hoe dat tafereeltje er in Nederland uit zou zien, mopperende mensen, verhitte gezichten, brullende baby's (want geen extra flesje meegenomen). Maar niets van dat hier hoor, iedereen zoekt een plekje om te zitten, de baby's liggen lekker in de draagdoek en men wacht rustig af. De dame die vanuit een dorpje verderop met een grote mand bananen kwam voor de verkoop had trouwens een errug goede dag!
Wij blij dat we verder konden en het ging een hele tijd goed, tot ongeveer een half uurtje voor Nkinga, toen opnieuw een knal en vervolgens bij ieder rondje van het wiel een doffe dreun. Foute boel dachten wij, maar daar dacht de chauffeur heel anders over, die reed gewoon door. En wij zitten daar, recht boven het wiel met onze voetjes op de wielkas, bonk, bonk, bonk, bonk, bonk... Eerst dachten we, het zal wel, maar toen de wielkas eerst heter en heter werd, er vervolgens stoom af begon te komen en ten slotte vonkjes weg begonnen te springen hebben we toch een ander plekje opgezocht!!! (er waren al op verschillende plaatsen mensen uitgestapt, dus die ruimte was er).
Maar uiteindelijk met wat vertraging veilig aangekomen in Nkinga, echt een heel erg mooi ziekenhuis. We hadden ook een mooi huisje (ingericht door Zweedse zendelingen, dus ik voelde me meteen thuis). Marije eerst onder de douche en die zei enthousiast dat het welliswaar koud water is, maar een lekkere stevige straal. Klinkt goed (weet je nog, wij op en top stoffig), dacht ik. Dus toen het mijn beurt was zette ik de kraan flink open en... gebeurt er niets! Geen druppel, niks lekkere straal. De waterdruk was weggevallen, gebeurd blijkbaar wel vaker. Dus werd er snel een emmer voor mij gehaald en had ik 10 liter water om een centimeter dikke stoflaag weg te poetsen... Jammer dat het een witte handdoek was, anders had ik nog de illusie gehad dat ik een beetje schoon was geworden :). Moet wel gezegd, Juliana de vrouw die voor ons kookte, had werkelijk het lekkerste eten dat je voor kunt stellen gekookt, dus we hebben heerlijk aan de rijst met kip in tomatensaus gezeten.
Ik merk dat de tijd werkelijk voorbij vliegt, en dat ik zelfs geen tijd meer heb om iets over Nkinga te vertellen. Heel kort toch even, we hebben het daar geweldig gehad, 's morgens een uitgebreide rondleiding door het hele ziekenhuis gehad en werkelijk overal mogen kijken, en 's middags de hele middag op de verloskamers gewerkt (huh, gewerkt?? jazeker, gewerkt). Een dag om nooit meer te vergeten.
Zo snel als ik kan vertel ik jullie meer, maar nu laat ik jullie nog even in spanning want m'n internettijd is op.
Heel veel liefs en groetjes vanuit een heerlijk zonnig Tanzania (wat een lekker klimaat, dat ga ik missen!!!)
Rachel

1 opmerking:

  1. Ha zuster Rachel,

    Je hebt nu zeker je meest bijzondere ziekenhuisbezoekje tot nu toe gemaakt?? En die baby's in de bus hebben volgens mij inderdaad geluk dat ze Afrikaanse moeders hebben!!
    Ik ben benieuwd naar je verloskundige verhalen in het ziekenhuis!
    Het zou een mooie foto geweest zijn met jou in het stof. Maar ja, je zult je camera het stofbad wel hebben willen besparen, anders zag die er net zo uit als jij.

    Veel plezier verder, voor jou en voor de kinderen!

    Groetjes,
    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen

wil je reageren? Of zomaar even iets kwijt?? Dit is de plek!