De kids in Pemba

Hoi hoi, daar ben ik weer. 2 berichtjes snel achter elkaar (ik heb hier non-stop internet acces, mag achter de computer kruipen zo vaak ik wil, goed he! maarre, dat betekent niet dat ik de hele dag binnen ga zitten, daar is het veel te mooi weer voor :) maar een snelle update kan best), maar ik heb ook zo veel te vertellen, dat hou je bijna niet voor mogelijk.
Ik was ergens halverwege de bush outreach gebleven dus daar ga ik maar gewoon door. Alhoewel, ik heb nog niets verteld over de kids in Pemba. En dat kan natuurlijk niet! Want er zijn altijd en overal heel veel kids in Pemba. Alleen op de Iris base wonen op dit moment zo'n 200 kinderen en de kinderen uit het dorp mogen ook vrij in en uit lopen, dus het is een gezellig drukke boel. Behalve tijdens de schooltijden, zie je echt altijd kinderen (en kun je bijna geen stap zetten zonder dat er ergens een kind op je af komt gevlogen en om je nek komt hangen). En wie mij een beetje kent, weet dat ik dat helemaal niet erg vindt :) Sommige kids die al lang bij Iris wonen, kennen een beetje engels en daarmee gooien ze dan ook meteen al hun charmes in de strijd, want je weet maar nooit of je een snoepje, dollars of iets om mee te spelen losgepeuterd krijgt... Als visitor krijg je duidelijke instructies om dat nou juist niet te doen, omdat ze deze begging cultuur niet aan willen moedigen, maar dat neemt niet weg dat de kids het toch blijven proberen. En nee zeggen is soms best lastig, maar gewoon tijd met de kids doorbrengen en bijvoorbeeld portugees van ze leren, is een veel betere manier om ze toch de aandacht te geven die ze zo graag willen.
En als er wat oudere meiden in de buurt zijn en je durft je staart los te maken, dan vliegen ze met z'n allen op je haren af en beginnen vlechtjes te maken, dat vinden ze helemaal geweldig (en is ook leuk, alleen zijn ze nou niet bepaald zachtzinnig met je haren, dus je hebt het risico vreemde gezichten te trekken...).
En dan heb je de kids die je in de clinic ziet. Zo is er Manasse, een meisje van 5 dat ruim een half jaar geleden een hele lelijke scheenbeenbreuk heeft opgelopen, echt een open breuk met bot dat aan alle kanten naar buiten prikte... Daarvoor is ze in het ziekenhuis geopereerd, maar de wond wil maar niet genezen. In het ziekenhuis doen ze niks, behalve steeds zeggen dat ze 2 maanden later maar eens terug moet komen (zelfs geen verband wordt er op haar wond gedaan, ongelofelijk). Manasse komt met haar moeder om de andere dag naar de clinic van Iris, waar ze in elk geval haar wond schoon houden en keer op keer opnieuw verbinden. Er is heel weinig wat ze kunnen doen (en wonder boven wonder loopt Manas gewoon rond te springen en lijkt ze er niet veel last van te hebben), maar voorkomen dat de wond geinfecteerd raakt is al heel belangrijk. Eigenlijk heeft ze een nieuwe operatie nodig om overtollig bot weg te halen en de huid te sluiten, maar dat wil het ziekenhuis niet doen. Dus op dit moment proberen ze honingverbanden en heel langzaamaan lijkt het toch iets beter te worden. Maar kun je je voorstellen, dan ben je 5 en heb je 3 keer per week dezelfde mensen die je been komen verzorgen (en geloof me, dat doet pijn!), dan zou je haar toch geen ongelijk geven als ze daar echt geen zin meer in heeft. Maar niets daarvan, ze komt lachend binnen, kent alle verpleegkundigen, kruipt met het grootste gemak op schoot en laat alles gewoon toe. Zo'n lieverd, die Manasse! Daar smelt je gewoon bij :)
En dan was er Joanna. Joanna is een leuke meid van 13 die in Mieze woont. Mieze (spreek uit mie-eezie)is een dorpje van Iris ongeveer een uurtje bij Pemba vandaan waar ca 20 kids wonen, een stuk kleinschaliger dus, maar ook heel erg gaaf. Iedere woensdag is er de mogelijkheid om als visitor een middagje naar Mieze te gaan, maar omdat ik woensdagavond ben gekomen en woensdagochtend weer ging, heb ik de Mieze outreach gemist (of in elk geval, dat dacht ik...). Maar op de terugweg van de bush outreach kwamen we zonder diesel te zitten en laat dat nou precies bij Mieze gebeuren! Dus we hebben om 7 uur 's avonds onze eigen Mieze outreach gehad :) Er zijn slechtere plekken te bedenken om 2 uur op een tank diesel te wachten, we hebben echt heel veel lol gehad. En een beetje op de achtergrond stond Joanna met een baby in een draagdoek. Dus ik naar haar toegelopen en in elk geval geprobeerd een praatje met haar te maken met de paar zinnetjes portugees die ik inmiddels ken. Het kleintje dat ze op haar rug droeg bleek Victoria te zijn, haar baby-zusje van ongeveer een jaar oud. Wat een droppie! En wat een lieve en zorgzame meid is Joanna. De cultuur in Mozambique is behoorlijk fysiek georienteerd, dus als je wilt laten zien dat je iemand waardeert, geef je haar een hug, ook al ken je haar nauwelijks (don't get me wrong, boys-boys, girl-girls, niet gemixt!). Dus ik gaf Joanna en haar zusje een hug, en ze liet me niet meer los. Wauw, dat deed wat met haar en met mij. Zo lief! Even later liet ze mij haar zusje dragen (zo'n lief warm hoopje baby slapend tegen je aan!), echt een bijzondere meid. Ze stond een beetje sipjes achteraan toen we aankwamen, en toen we weggingen had ze de grootste smile die ik ooit heb gezien (en ik ook!). Dat is waar je het om doet. Ik had nog wel uren in Mieze willen blijven, het was bijna jammer dat het maar 2 uur koste om diesel te regelen!
Ik ga eens kijken hoe het met de zee is gesteld. De zee waar we vanaf het FPCT centre op uitkijken is een zeearm die door Dar es Salaam stroomt, eigenlijk een soort mini waddengebied, want bij vloed stroomt het helemaal vol, en bij eb is het een modderige vlakte. Een uurtje geleden was het maximaal vloed, dus het water zal nu wel terug aan het trekken zijn en dat gaat behoorlijk rap, leuk om te zien. Het is vandaag trouwens niet zo warm, er staat een flinke wind en het is bewolkt. Ik vind het nog steeds heerlijk, graadje of 24, genieten, maar de Tanzanianen vinden het maar niks, die vinden het veel te koud! De keerzijde van dit mooie strand is trouwens dat je er alleen maar van een flinke afstand naar kunt kijken, vanwege het vele geweld hebben ze het pad wat er was om van het centre het strand op te komen moeten blokkeren en in plaats daarvan een dikke betonnen muur moeten bouwen, gewoon voor de veiligheid van de bezoekers en de mensen die hier wonen. Triest eigenlijk. Maar het blijft mooi om welliswaar op een afstandje toch te gaan zitten en gewoon lekker rond te kijken, genieten van al het moois om je heen en stiekem hopen dat er nog een keer een aap een kijkje komt nemen. Had ik al verteld dat ik hier op de laatste dag voor ik naar MZB ging een aap heb gezien?? Niet zo'n klein aapje, maar echt een flinke jongen die mij vanuit de boom 5 meter verderop met grote ogen aan zat te kijken! En ja, hij staat op de foto!!! Echt heel heel heel erg leuk om zomaar in het wild een aap te zien, leuker dan alle apen van de Apenheul bij elkaar, echt waar!
Ciao, Rachel