Een veel te korte superweek in Mozambique :-)

Salama iedereen!

Wauw, wauw, wauw, wauw, wauw! Zo, dat moest ik echt even kwijt. Wat is het een geweldige week geweest in Mozambique. Vandaag ben ik van Pemba terug gevlogen naar Dar es Salaam, heel erg lang in de rij gestaan bij de visa uitgifte balie en uiteindelijk een goedkoop transit visum gekregen voor deze ene dag ipv opnieuw een single entry 90 dagen visum, dus dat is goed nieuws. Dat is een ervaring op zich, zo'n visumgedoe om de haverklap (heb er inmiddels 3 verzameld in mijn paspoort). Je vult een boel papieren in (ze willen echt alles van je weten, zelfs hoeveel geld je beschikbaar hebt voor deze reis en het adres van je werkgever!), geeft die met je paspoort en gepast geld af aan een douanebeambte en je gaat op een bankje zitten wachten. En wachten... (vorige keer kwam ik rond 23.00 uur aan in Dar, das een betere tijd). En toen riep een douanemedewerker mijn naam, dus dacht ik, ha, ze zijn klaar. Maar nee, hij wilde alleen even weten hoe het met me ging (how are you, are you fine, nice, I'm fine too, nice to meet you). Ehhmmm, altijd vriendelijk zijn tegen douanemensen, dus ik braaf en vriendelijk geantwoord, om vervolgens weer naar m'n bankje gedirigeerd te worden om nog eens 3 kwartier te wachten. Ach ja, tijd is relatief en er zijn genoeg mensen om een praatje mee te maken.

Maar terug naar Mozambique. Het was echt heel bijzonder, van de allereerste tot de laatste minuut. Aan de hand van een hoop foto's kan ik een uitgebreider verslagje schrijven, maar ik ga nu proberen om jullie gewoon een beetje bij te praten en een idee te geven van een upsidedown weekje. Vorige week woensdag rond etenstijd kwam ik aan op de Iris base (de douane in Mozambique had haast, dus het hele gedoe met letters of invitation en vaccinatiecontrole sloegen ze voor het gemak maar over, paspoort en dollars, stempel zetten en snel doorlopen, zo kan het dus ook :). Mark en Jennifer, een echtpaar wat de hospitality voor hun rekening neemt, deden even een hele snelle rondleiding en toen gingen we naar de centrale keuken om een maaltijd te halen. En ik had mazzel, want ze eten op Iris 1x per week kip en dat was die dag, dus ik viel met mijn neus in de boter (de rest van de week is het rijst met bonen, en geloof het of niet, maar die smaken hartstikke goed). Die avond heb ik in het visitor centre gerelaxed en kennis gemaakt met de andere bezoekers (er zijn continu 20-40 bezoekers en iedere dag komen en gaan er mensen, een gezellige soms ietwat chaotische boel dus, maar echt een rustpunt op de basis en een heerlijke plek). En verder heb ik me heel snel aangepast aan de Mozambicaanse gewoonte om vroeg te gaan slapen en vroeg op te staan (letterlijk, half negen naar bed, half zes weer op, klinkt misschien heel raar voor onze Nederlandse oren, maar ik dit klimaat is dat precies wat je wil, en bovendien is het om half zes pikdonker, dus je hebt nog steeds het gevoel dat je een lekkere avond hebt). De kamer waar ik mocht slapen had 7 stapelbedden en ik mocht hoog en droog een bovenbunk in beslag nemen... En om extra kofferruimte te hebben maken ze de onderste bedden al behoorlijk hoog, dus dat betekent dat een bovenbed echt hoog is. En nou heb ik geen hoogtevrees, maar een wiebelig stapelbed met een matrasje (dun!) op 3 balken in de lengte en 3 in de breedte... Ach, ik moet toegeven dat ik even dacht "wat is dit?!", maar ik lag nog geen 2 minuten op bed en heb heerlijk geslapen onder m'n muskietennet, dus dat viel 100% mee. En we hadden echt een gezellige kamer met een gemixt gezelschap. Julia en Larissa uit Brazilie, Jill uit Briston, Tera uit Wiscounsin, Lei uit China->Melbourne, Joanna uit New Zealand, Tanja uit Finland en Nathalie ook ergens uit de US. Zo leuk om iedereen te leren kennen, verhalen te horen en ervaringen uit te wisselen.

Donderdagochtend een uitgebreidere rondleiding en uitleg gehad, in het peuterhuis midden tussen de lieve snotneuzen gezeten (het is in Pemba nu winter, dus heel veel kids zijn verkouden, loopneuzen, hoestjes etc, dus ja, echt tussen de snotneuzen!). ZO grappig, eerst kijken 10 paar oogjes je een beetje op hun hoede aan, dan is er 1 kereltje dat dapper genoeg is om een stapje dichterbij te doen en nog geen minuut later ben je helemaal bedolven onder de kleine kids, gewoon genieten!
Om 11 uur is er iedere dag een les van de mission school (dat is de 3 maanden school door Iris georganiseerd die je kunt volgen als je echt interesse hebt om de zending in te gaan) die ook open is voor de visitors en Heidi sprak, dus zijn we met een hele groep gaan luisteren. Heel erg gaaf! 's Middags was er een grote beach party voor alle kids omdat het de nationale onafhankelijkheidsdag van Mozambique was, dus dat was echt mazzel hebben. Bijna geen foto's van deze middag, omdat ik non stop met de kids in de Indische oceaan heb gespeeld, wat was dat leuk! Victor, een peuter van 3 die een klein beetje bang is voor water maar het stiekem ook wel errug leuk vindt, heeft heel de tijd om mijn nek gebungeld en toen hij ontdekte dat hij zelf ook kon spetteren zonder de spetters in z'n ogen te krijgen, was hij helemaal om, hij vondt het heerlijk. De temperatuur van het water is heerlijk en met geen mogelijkheid koud te noemen, en het was vloed, dus we hebben echt lol gehad. De kids kregen aan het eind van de middag allemaal een soda (=cola, want dat vinden ze hier nou eenmaal het lekkerste) en gingen stuiterend en vol energie terug naar de base.
Vrijdagochtend ben ik voor het eerst naar de clinic geweest (er waren nog 2 andere verpleegkundigen op bezoek dezelfde tijd als ik en dus hebben we de clinic uren een beetje verdeeld om niet iedereen voor de voeten te lopen en bovendien is er genoeg te doen, dus geen enkele kans om je te vervelen!). De clinic hier is een huisartsenpost met een beetje extra zal ik maar zeggen. Er wordt gratis zorg gegeven aan de kids die bij Iris wonen, aan de medewerkers en aan iedereen uit Pemba die komt. De deuren staan iedere dag open. Hoofdpijn, hoestjes, keelpijn en buikpijn zijn aan de orde van de dag, maar zo nu en dan zie je ook behoorlijk bizarre dingen voorbij komen. Wondzorg is een van de dingen die ook veel voorkomt en een van de eerste patienten had een behoorlijk vergevorderde elephantiasis, en dat zag er niet fraai uit! Maar de verpleegkundige (4) en arsten (2) doen wat ze kunnen met de middelen die ze hebben en waar de patienten dat zelf willen, wordt er met ze gebeden. De clinic is niet zo groot, dus je hebt snel door wat je waar kunt vinden en de eenvoudigere wondverzorgingen waren voor mij ook prima te doen, dus ik heb me hier zeker nuttig kunnen maken. Er is trouwens niet veel gaande op verloskundig gebied. Er worden geen zwangerenconsultaties gehouden en er zijn ook geen bevallingen of zo in de clinic (op 2 situaties het afgelopen jaar na dan, maar dat is een verhaal apart). Dus wat dat betreft, heb ik geen spannende verhalen te melden, haha! Maar het was evengoed 'leuk' om veel van de theorie van de tropencursus nu in de praktijk te zien (eem meisje van 4 met malaria, heel veel huidinfecties, etc).

Na een maaltje rijst en bonen (overal eten ze hier 2x per dag warm, had ik dat al eens gezegd?) hebben we met 6en onze tas ingepakt om mee te gaan op de bush outreach. De wat? Jazeker, een heuse echte bush outreach. Oftewel een groep Mozambicaanse pastors, een groep mission school studenten en de bezoekers die dat willen gaan een weekend lang naar afgelegen dorpen in de bush. En het vervoer ging op z'n afrikaans, alle bagage in een vrachtwagen, en alle mensen tussen, op en naast die bagage ook in de laadruimte van de vrachtwagen! Wat een ervaring, maar ik moet er wel bij zeggen dat we voornamelijk op de hoofdweg hebben gereden en dat het zeker niet slecht was, een goede kans om degenen met wie je de dagen door gaat brengen beter te leren kennen :) en ik had dit zeker niet willen missen. Eenmaal op de plaats van bestemming hebben we ons tentendorp opgebouwd (alles bij elkaar stonden er zeker 25 tentjes) en zijn we naar het dorp gereden om op het dorpsplein een film over het leven van Jezus te laten zien in Makua (dat is de lokale taal in deze provincie). Er waren zo'n 400 mensen die kwamen kijken en het was echt heel bijzonder om hierbij te mogen zijn. Na afloop van de film hebben we met veel mensen mogen bidden en uiteindelijk waren we superlaat weer terug in ons tentendorp (de generator had opstartproblemen, dus we konden de film pas veel later starten dan de bedoeling was... welcome to Africa!). Een aantal Mozambicanen was bij de tenten gebleven om ons avondeten klaar te maken en ik moet zeggen dat spagetti met tonijn nog nooit zo lekker gesmaakt heeft als toen. Na een flinke truckrit, een avond in het zand zitten en een enorme stofboel, hebben we ons met een paar wet wipes (van de natte verfrissingsdoekjes) een beetje toonbaar gemaakt en zijn toen zo ongeveer uitgeteld in onze slaapzak gekropen (ik deelde een tent met Desiree, een zuid-afrikaanse). De volgende ochtend was er een haan zo vriendelijk om zijn gekraai ten gehore te geven om HALF VIJF dus we waren alweer vroeg wakker...! Maar in elk geval waren we heel blij met onze tent (Brent, een van de andere visitors die mee was op outreach was in de haast zijn tent vergeten, en sliep dus in de open lucht... dat beviel toch niet zo goed, dus de tweede nacht is hij met de bewakers in de vrachtwagen gaan liggen, iets beter). Vroeg uit de veren dus, maar wel fit. De dag was behoorlijk relaxed, we hadden een trouwdienst (echt heel leuk en bijzonder om een mozambicaanse bruiloft mee te mogen maken, en waar wij het vreemd zouden vinden om een hele groep vreemden op een bruiloft te hebben, vond dit koppel het juist geweldig dat er een hele groep van Iris op hun bruiloft was).
Meestal gaat een deel van het medical team mee op outreach, maar dat was dit weekend niet het geval. Om toch de nodige wondzorg te kunnen bieden had Carol (een van de long-term missionaries bij Iris) een medical box samengesteld met allerlei materialen die mogelijk handig zouden kunnen zijn bij wondzorg, en omdat ik de enige in het team was met een medische achtergrond, was de box en de bijbehorende wondzorg mijn pakkiean. En dat vond ik helemaal niet erg!!! Niet dat ik een expert ben op het gebied van wondzorg, maar met een stoomcursus en gezond verstand, kom je een heel eind. En het merendeel van de wonden die je voor je neus krijgt zijn oud, en ontsmettig is het allerbelangrijkste. Dus die middag kwamen er druppelsgewijs continu mensen langs die voor het een of ander hulp wilden. Veel wondjes en wonden op voeten (iedereen loopt op blote voeten) of ellebogen en natuurlijk kids met kapotte knieen na het voetballen. Eigenlijk allemaal heel erg basic. Tot er een man voor mijn neus stond die wilde dat ik naar zijn voet keek. En ik moest echt even 3 keer kijken voor ik doorhad wat er aan de hand was. Op het eerste gezicht zag het er echt heel lelijk uit, een groot litteken (over zijn halve voet), op een paar plekjes open en zijn tenen stonden ook wat vreemd. Wat heet, toen ik ging tellen, kwam ik niet verder dan 4... Nou heb je bij de meeste dingen geen vertaling nodig, maar hier heb ik toch even iemand gevraagd die me kon helpen om deze man te vragen wat er nou precies gebeurd was! En dat was me nogal een verhaal. Hij was een paar maanden geleden gewoon aan het wandelen geweest, toen hij door een cobra in zijn voet werd gebeten (ehhmm, cobra??? jazeker, zo'n fijne grote wurgslang!). Das bijzonder vervelend, maar op zich is een cobra geen giftige slang, dus niet meteen levensgevaarlijk. Maar de infectie die hij daarop ontwikkelde met gangreen in zijn teen was dat zo ongeveer wel. Dus op die manier was hij zijn teen kwijtgeraakt en mag hij nog van geluk spreken dat hij de rest van zijn voet nog wel heeft. Nu zag de wond er op zich heel netjes uit toen ik al het zand en stof weg had gepoetst, echt mooi zal het wel niet worden, maar het geneest echt beter dan je zou denken na dit verhaal. Dus dat was mijn kennismaking met basic wondzorg in de Afrikaanse bush. Interesting!
En zo zou ik nog uren door kunnen schrijven, er is nog zo veel te vertellen en zoveel te laten zien, maar ik ga het laatste stukje voor later bewaren. De zon gaat hier bijna onder en ik ga genieten van een prachtige Tanzaniaanse zonsondergang. Nu en morgen nog, en dan moet ik het weer doen met de Nederlandse zonsondergangen (en geloof me, die zijn lang niet zo mooi!). Lieve allemaal, ik mis jullie stiekem best wel en heb zin om jullie allemaal weer te zien, maar ik ga Afrika zo missen!! Het is echt een geweldige tijd geweest en het was voor mij een eerste kennismaking met Afrika, maar dit gaat zeker niet de laatste zijn.
Heel veel groetjes en tot heel snel,
Rachel